Jeśli już zdałaś sobie z tego sprawę , to super :D Życzę powodzenia w dalszej walce! Wierzę w Ciebie! :*

Super :D Dzięki :)
Pozdrawiam xxx

Mi też się do pewnego momentu wydawało, że jestem za chuda na anoreksję. To jeden z objawów, więc po prostu zadzwoń. Jeśli rzeczywiście jesteś za gruba , to lekarz Ci to powie ;) Ale tak serio - dzwoń jak najszybciej! :D Pozdrawiam xxx

Dziękuję ;) Jasne - możesz się odwołać. Ja inspirowałam się przede wszystkim moimi doświadczeniami i tych osób , które znam.

Super, dziękuję :) doświadczenia osób, które przebyły tą chorobę to bardzo cenne źródło, nawet cenniejsze niż książki

Droga Anonimowa i Autorko Bloga.
Mam 22, od 8 lat choruję. Wielokrotnie podejmowałam się leczenia (terapię, szpital, pobyt w różnych ośrodkach, groziła mi sonda). Obecne ważę 27 przy wzroście 158... Sięgnęłam dna, prawie wylądowałam w grobie. Teraz jestem na urlopie zdrowotnym (jestem studentką 4 roku romanistyki, byłam wzorową studentką, obroniłam się na celujący, byłam piękną, szczęśliwą dziewczyną... tak wiele straciłam :( ). Ale wzięłam się za siebie, dopiero się otrząsnęłam jak było już naprawdę wielkie zagrożenie. Nigdzie nie mogę zgłosić się na leczenie (w Polsce nie przyjmują z tak niskim BMI do specjalistycznych oddziałów). Nie wyraziłam zgody na żywienie przez sondę, ale byłam u dietetyczki i już od ponad miesiąca jestem na specjalnej diecie. Staram się bardzo. Już stanowczo mam dość tego piekła. Osiem lat z życia wzięte, najwyższy czas odżyć.
Do Anonimowa: Mogłabym Ci pomóc w pisaniu pracy (wiem, jak pomoc jest istotna, pamiętam mój licencjat, a teraz każde zajęcie i "zabijanie myśli" bardzo mi pomaga), zwłaszcza, że siedzę/siedziałam w anoreksji "dosyć głęboko". Niestety. Jeśli chciałabyś się skontaktować, napisz: volupteusement@gmail.com

Autorko Bloga: Jak dawałaś radę na początku? Jak jadłaś? Mogłabyś podać przykładowy jadłospis? Jak sądzisz, ile kalorii muszę spożywać? Jak zabijałaś natrętne i te koszmarne myśli? Też byłaś nieustannie słaba? Nawet słabsza niż w okresie kiedy jadłaś mniej? Jej, przepraszam, że taki natłok pytań, ale bardzo potrzebuję pomocy. Zwłaszcza teraz. Proszę, odezwij się i odpowiedz. Dzięki Twojego blogowi wstąpiła we mnie jeszcze większa nadzieja. Nie poddam się. Pozdrawiam gorąco.

Volupteusement.

Volupteusement bardzo dziękuję, chętnie skorzystałabym z Twojej pomocy ale niestety nie miałabym za bardzo jak wykorzystać materiału :( robię wywiady z jedną osobą, badam osobę, która całkiem (jeśli to możliwe) wyzdrowiała i jest to studium przypadku a więc wywiady z tylko jedną osobą, konkretnym przypadkiem... Jestem w szoku, że nie chcą przyjąć Cię na leczenie nie wiedziałam, że to możliwe.. To bardzo przykre, że odmawiają pomocy, nie mieści mi się to w głowie

Dokładnie... to nie mieści się w głowie, ale cóż, ja sama decyduję o swoim życiu i ja sama muszę chcieć wyzdrowieć i wziąć sprawy w swoje ręce. Gdybyś miała jakieś pytania, chętnie udzielę odpowiedzi. Pozdrawiam i trzymaj za mnie kciuki :)

W moim przypadku było dokładnie to samo, też odmówili pomocy dopóki nie osiągnę BMI minimum 15. Wysłali mnie na oddział. Jeden psychiatra skierował na oddz. psychiatryczny drugi zaś na somatyczny. Na somatycznym powiedzieli, że z automatu zakładają sondę, więc wybrałam oddział psychiatryczny. Nie wiem jak by było na oddziale somatycznym, ale psychiatryk okazał się wielką pomyłką. Siedziałam zamknięta jak w więzieniu z osobami psychicznie chorymi pozostawiona sama sobie (jedyna na oddziale z tego typu zaburzeniem). Bez sesji z psychologiem, bez lekarstw, bo mi nie były potrzebne (chwała Bogu), bez specjalnej diety, a na pytanie ile mam jeść moja lekarka powiedziała, że mam patrzeć ile nabierają sobie inni pacjenci i wziąć sobie o pół porcji więcej - powiedziała to dyplomowana psychiatra do anorektyczki!!!!
Wytrzymałam tam tylko 4 dni...

Do Anonimowy - to jest dramat na jakim poziomie znajduje się leczenie w naszym kraju, nie wiedziałam, że w tym obszarze jest aż tak źle... Lekarze w ogóle nie są kompetentni, przecież dieta dla zdrowiejącej anorektyczki musi być wyspecjalizowana, pomoc psychologiczna to też jest podstawa! Gdzie terapia? Gdzie odpowiednia dieta?? Przydałaby się kampania dokształcająca dla takich placówek... Gdybym wiedziała, jak się do tego zabrać to sama bym o to walczyła ale brakuje mi wiedzy w zakresie edukacji społecznej czy w tym przypadku właściwie doedukowania specjalistów.. Trzymajcie się Dziewczyny, trzymam mocno za Was kciuki!

Dziękuję bardzo :D
To świetnie, że znalazłaś motywację! Możliwe, lecz najczęściej bez EH się nie obywa. Jednak patrz na plusy - zjesz tyle pysznych rzeczy, po tak długiej przerwie :D Na razie, mimo wszystko, nie ma potrzeby wybiegania w przyszłość! Daj z siebie wszystko, pracuj również nad psychiką i będzie super!

Wszyscy tak reagują. Coś typu: co się dzieje? Dlaczego mój organizm odwala takie rzeczy?! XD

Możliwe, że zbliżasz się do kolejnego etapu. Przede wszystkim - nie bój się tego. To normalne. Pomyśl o tym, że i ja, i multum innych osób czytających tego bloga przeszło przez tą część recovery.
Plusem jest to, że rodzice chętnie kupują wszystko co zechcesz, gdy widzą, że zaczynasz wsuwać wszystko dookoła :D