Praktycznie każdy z Was ma jakiś "ideał" do którego dąży. Typu: "Jak będę miała sylwetkę Mirandy Kerr wszyscy będą mi zazdrościć." lub teraz jestem lepsza niż ta zołza z mojej klasy. Zauważcie genezę tych myśli. Wywodzą się one z tego, że czujecie się ogólnie gorsi od innych. Nie mam na myśli tutaj bycia "grubszym", lecz ogółu. Ktoś jest bogatszy, wyższy, ma większe powodzenie u płci przeciwnej, łatwiej buduje przyjaźnie, jest duszą towarzystwa, nie jest szykanowany, wyśmiewany. Jest wiele powodów dla, których tak o sobie myślicie. Więc chcecie poczuć się lepszym - chociaż raz. Być tą idealną wersją siebie. Jednak zabieracie się za złą "część" siebie.

Nie oszukujmy się - każdy ma jakieś cechy, które uważa za swoje wady. KAŻDY. Sęk w tym, aby one nie sprawiały, że czujesz się gorszy. Jedna osoba ma lekko odstające uszy, inna masywniejsze uda, jeszcze ktoś inny nie radzi sobie w sporcie lub kontaktach towarzyskich. Nie istnieje ideał. Ludzie są tylko ludźmi i przyzwyczajeni są do tego, że każdy ma jakąś skazę. Podobnie jest na przykład z jabłkami - mają różne plamki i tak dalej, ale taka jest kolej rzeczy. Nie odrzucisz go, ponieważ ma małą czarną plamkę na skórce. 

Teraz skup się na tym , co doprowadziło do tego, że chciałeś schudnąć i wpadłeś w sidła anoreksji, Toksyczna przyjaźń? Chłopak/dziewczyna, która Cię odrzuciła? Ktoś Ci powiedział, że masz za dużo ciała? To jest bardzo ważne, aby szczerze doszukać się takich powodów i usunąć je.

Wy jesteście wyjątkowi i niepowtarzalni. Wiem, że brzmi to kolokwialnie, ale chodzi o to, aby nie zmieniać się tylko oswoić się ze swoimi wadami. Bez sensu jest porównywanie się do kolegi/koleżanki z klasy, którego wszyscy lubią, bo to nie ze względu na wygląd, lecz charakter. Kluczem do samoakceptacji jest poznanie siebie i pracowanie nad swoimi zaletami.

Znowu posłużę się swoim przykładem. Przed chorobą byłam bardzo niepewna siebie, pomimo tego, że starałam się to ukryć. Czułam się gorsza ze względu na brak stałych przyjaciół (dzięki mojej ex-przyjaciółce). Odbijało się to na każdej sferze życia. Bałam się komukolwiek zaufać i ciągnęło się to za mną dwa lata. Nie potrafiłam nawet za bardzo zaangażować się w relacje damsko-męskie z obawy przed odrzuceniem. Teraz już wiem, że to traumatyczne (tak, nie należy bagatelizować takich spraw ;) ) wydarzenie blokowało prawdziwą mnie. Z natury jestem osobą komunikatywną, wesołą i nie mam problemu z nawiązywaniem znajomości. W trakcie choroby - jak pewnie się domyślacie odrzucałam wszystkich, więc , gdy szłam na studia chciałam porzucić wszystkie schematy zachować i zacząć być sobą. Przestałam się porównywać, bo widziałam, że gdy jestem w 100% sobą wszyscy za mną przepadają. Widziałam osoby bardziej poważne, które również były cenione i chwilami zastanawiałam się, czy nie powinnam być jak one. Jednak teraz wiem, że to właśnie za to dobre czucie się we własnej skórze łatwo nawiązuję więzi.

W wieku dojrzewania miałam bardzo dużo kompleksów, które tak naprawdę w większości wywodziły się z myślenia: "Co jest ze mną nie tak? Dlaczego wszyscy zostawiają mnie i idą do niej?". Teraz wiem, że ona po prostu manipulowała ludźmi. To nie ze mną było coś nie tak. Wina nie zawsze leży po Twojej stronie.

Miłego dnia, Kochani :)