Wiele osób pisze do mnie rozpaczliwe maile z prośbą o wsparcie. Bo już nie mogą, boją się iść dalej, to wszystko ich przeraża, przerasta. To nie jest nic nadzwyczajnego. To "normalna reakcja" anoreksji na próbę stłumienia jej. Pamiętam moment, gdy robiłam krok naprzód, ale za chwilę się cofałam, w obawie przed zbyt szybkim odzyskiwaniem wagi, bądź inną niż spodziewana reakcją ciała na zwiększenie kaloryczności posiłków. Na tym etapie można trwać latami. Jest tylko jedna droga, aby z tego wyjść - wybierz - albo się cofasz do piekła , albo wychodzisz stamtąd na zawsze.

Jeśli jesteś ze mną od początku, na pewno czytałeś wszystkie posty (lub ich większość) więc powinieneś teoretycznie wiedzieć wystarczająco dużo, aby się nie cofać. Jednak mimo to cały czas otrzymuję wiadomości dotyczącego tego samego. Są to pytania na które w 90% odpowiadałam w postach/asku/mailach. Naprawdę nie trzeba od razu do mnie pisać powtarzając pytanie, żebym na 100% to potwierdziła. :D Jeśli napisałam coś raz, to to cały czas jest aktualne. Żadne z Was nie jest jednorożcem i mówienie rzeczy typu: Ja na pewno mam wolniejszy metabolizm, więc nie mogę tyle jeść. nie ma sensu. 

Kiedy przychodzi chwila zwątpienia, zanim wpadniesz w szał/rozpacz, zaczniesz pisać rozpaczliwą wiadomość ;) spróbuj poukładać to sobie w głowie. Połącz fakty, przypomnij sobie, o czym już wiesz, co przeczytałeś na moim blogu, co odpowiedziałam Tobie lub innym osobom na asku. To tworzy jedną całość. 

Nad sposobem myślenia trzeba pracować - nie ma zmiłuj się ;)

Teraz przejdźmy do tematu, który jest królem mojego aska, maili i tym podobnych. Extreme Hunger. Uczucie ciągłego mentalnego głodu. Uczucie żołądka bez dna i tzw. "Coś bym jeszcze zjadł".

TAK. To normalne, że rzucasz się na jedzenie i nie możesz się opanować. TAK. To normalne, że masz ochotę głównie na słodycze, których sobie odmawiałeś przez tak długi czas. I TAK - musisz temu sprostać.

Temu tematowi poświęciłam już bardzo wiele czasu, jednak widzę, że to Was jeszcze nie przekonało. ;) To jest normalne zjawisko. Mówiłam Wam, że tak będzie. Tak jak kiedyś już wspominałam macie w tym momencie super sytuację, ponieważ wiecie, co się dzieje. Wiecie czemu to służy i, że zwycięstwem nie jest pohamowanie tego, tylko poddanie się temu. Zwycięstwem nie jest również zapchanie się marchewkami i pomidorami, aby stłumić rzeczywiste pragnienia organizmu. On cały czas daje Wam znaki, tyle, że Wy go nie zawsze słuchacie ;)

W moim przypadku EH zdarzało się codziennie. Na początku wieczorem, później te pory były różne - nieraz jadłam tak przez cały dzień. Chodzi o to, aby to zaakceptować. Tak musi być i tyle.

Gdy widzę, że ktoś zadaje mi pytania, w którym umieszcza swoje obwody ud mam ochotę zawiesić całą działalność - naprawdę. Mogę gadać, gadać, gadać - nie ważcie się, nie mierzcie - bo woda, bo pokarm w jelitach, bo wzdęcia, ale nie! Muszę słuchać o tym, że ktoś na jakimś etapie recovery ma chudsze uda niż Ty.

Posłuchajcie. Każda sylwetka się diametralnie różni. Jeśli mamy kilka osób o identycznym BMI - one będą mieć kompletnie inne wymiary, będą kompletnie inaczej wyglądać. Porównywanie się do kogoś w recovery nie pomaga w żadnym stopniu. Tylko zatrzymuje progres. I na pewno wiecie dlaczego. Osoba chora ma zaburzony obraz siebie i gdy ujrzy kogoś kto jest tak samo szczupły jak ona i tak stwierdzi, że to ona jest spaślakiem, ma grubsze nogi, ohydny tłusty brzuch. Jaki w tym sens? Żaden.

Tak jeszcze a propos wagi - jeśli już sobie założyłeś, że ważysz się np. raz w miesiącu, to nie waż się , gdy masz Water Retention. Bardzo łatwo jest stwierdzić, czy woda się zatrzymała. Wiem, że to powoduje u wielu ludzi zatrzymanie się postępu. Ja serio wiem, jak to może dla Was wyglądać w lustrze. Wydaje się, że zyskało się wiele kg w krótkim czasie, jednak to jest wielka bzdura. 

Pamiętam, jak na początku recovery zatrzymywała mi się woda (wtedy ważyłam się bardzo często - ale o tym już pisałam, więc nie muszę teraz mówić jakie to było debilne :D). Gdy widziałam duży przyrost na wadze od razu panikowałam zmniejszając (później podświadomie) ilość jedzenia. Efekt? Gubiłam z 0,5 kg na tydzień. Znowu. Dopiero w dalszym etapie byłam w stanie przemówić sobie do rozsądku. Wiedziałam, ze przed okresem ważę dużo więcej i to całkowicie normalne. Widziałam również spuchnięte kostki, odciśnięte od pościeli ciało. I to jest właśnie klucz. Aby nauczyć się uciszać anoreksję i zacząć myśleć zdroworozsądkowo. Wiem - to nie jest rzecz, która się poprawi z dnia na dzień, ale nad tym trzeba pracować. Koniecznie - bez tego ani rusz.

Wiem, że poświęciłam temu ostatni post, ale to jest warte przypomnienia. Dieta wegańska, bezglutenowa i inne już bardziej skrajne nie są rozwiązaniem problemu. To tylko zatrzymuje progres. (pisałam o tym w poście o etapach recovery) Jasne, są ludzie, którzy muszą to zrobić ze względów zdrowotnych, ale gdy widzę, że ktoś mówi o tym jak to dieta wegańska genialnie wpłynęła na to jak się teraz czuje i na wyzdrowienie z zaburzeń odżywiania, to nie wiem, czy się śmiać, czy płakać. Czyli wychodzenie ze znajomymi, bieganie i szukanie jakiejś wegańskiej knajpy jest normalne? Albo to, że spędzasz kilka godzin dziennie w poszukiwaniu najlepszego wegańskiego ciasta? Niestety nie. Można tu właściwie podrzucić definicję słowa - zdrowy (w przypadku zaburzeń odżywiania). Twoje życie nie kręci się wokół jedzenia. Jesteś w stanie zjeść wszystko (oczywiście nie mam na myśli jedzenia tatara, jeśli go nie lubisz ;) ). Nie boi się poczęstować czymś u znajomych. Wyjdzie na niespodziewaną pizzę. Ma normalny obraz ciała. Nie myśli ciągle o wyglądzie. Kilogramy przestają mieć znaczenie, a z jedzenie czerpiesz radość. Nie panikujesz, gdy zjesz za dużo placka na imieninach cioci. Nie wykluczasz z diety żadnych produktów dla "zdrowia". (nie mówię o ludziach, którzy są uczuleni na coś.) Nie wydajesz swoich ostatnich oszczędności na jakieś dziwne superfoods ze sklepów internetowych. 

To do tego właśnie dążymy.

U mnie jest to waga wyższa o 9 kg. Tak jak mówiłam - przed chorobą miałam niedowagę, która jest tak samo niezdrowa dla ciała  jak nadwaga. Teraz mam BMI w normie i myślę, że organizm lepiej funkcjonuje teraz. Tutaj również nie ma co się porównywać do innych osób po recovery. Jednej osobie waga się zatrzyma na BMI 21 innej na 19. I proszę Was - nie mylcie zdrowej wagi z nadwagą. Sprawdźcie sobie tabelkę z BMI - od kiedy zaczyna się nadwaga - 25. Żeby dobrze wyglądać i być zdrowym nie trzeba mieć BMI 18,5. Po to są te widełki - każda osoba jest inna - zarówno jej organizm Tutaj wszystko wraca do sfery psychicznej nad którą trzeba wciąż pracować. AKCEPTACJA, AKCEPTACJA, AKCEPTACJA. 

Co jeszcze zatrzymuje Wasz postęp? Podzielcie się tym ze mną w komentarzach. :)

Na instagramie, tumblr i tym podobnych portalach jest od jakiegoś czasu wysyp kont recovery. Wiele osób uwiecznia swoją walkę, Poza owymi kontami jak po deszczu nastąpił wysyp różnych blogów, które opowiadają o drodze danej osoby ku zdrowiu.

Kiedy chorowałam owe konta nie były jeszcze tak popularne. Szczególnie w Polsce. Pamiętam okres, gdy szukałam pomocy na własną rękę będąc zmęczoną już tym całym gównem , które mnie otacza. Jednak natrafiałam tylko na konta zagraniczne. Stwierdziłam, że przejrzenie tego właściwie może być dobrym pomysłem, więc te instagramy, które według mnie miały najładniejsze zdjęcia przejrzałam od początku. Niby wszystko super - pokazują jak jedzą słodycze, obiad, zdjęcia zmieniającej się sylwetki. Lecz coś mi nie pasowało. Teraz tym bardziej.

Oczywiście wszystko ma swoje plusy i minusy. Nie wiem, czy macie takowe konta na jakimkolwiek portalu, lecz na pewno wiecie jak to wygląda.

Tylko, czy to w jakiś sposób nie podtrzymuje anoreksji? Pomyślcie teraz - bieganie wokół talerza z aparatem, półgodzinna próba robienia jak najkorzystniejszego zdjęcia ciała w lustrze. Odnoszę wrażenie, że to również prowadzi do skupiania się na jedzeniu, wyglądzie. 

Wiele osób, które prowadzi takowe konta, uważa się za zdrowe pomimo tego, że nadal takimi nie są. Wiecie tylko, co mnie najbardziej przeraża? Są inspiracją dla osób walczących z chorobą. Na pewno znacie Amalie Lee (jeśli nie to odsyłam Was na jej konto). Spójrzcie na liczbę obserwujących ją osób. A teraz spójrzcie na to zdjęcie, które jest cholernie nienaturalne. Lub to. Uważam, że jeśli już uważasz siebie za osobę służącą przykładem powinieneś wstawiać naturalne zdjęcia, aby przedstawiało Twoją metamorfozę. Tak dla porównania macie tutaj zdjęcie, na którym widać ją od pasa w górę w naturalnej pozie. Troszkę się różni - prawda? 

Nie zrozumcie mnie źle - nie neguję kompletnie tego, co robi (posłużyłam się tylko jej przykładem, ponieważ jest to jedno z najbardziej znanych kont recovery), jednak widzę małą niespójność w tym wszystkim.

Ponadto skoro ktoś jest zdrowy dlaczego układa  jedzenie na talerzu, robi jego zdjęcia, przerabia je , aby wyglądały jeszcze lepiej? Odnoszę również wrażenie, że niejedno zdjęcie jedzenia jest ujęte z odpowiedniej perspektywy: zdjęcie gofrów, które, gdy się przyjrzycie są TROSZKĘ małe w stosunku do plastrów bananów :P

Jak to mówił  Pumba: Coś mi tutaj śmierdzi.

Jeśli zrobiłeś postęp - odzyskałeś wagę to po co szukasz poklasku na instagramie? Chcesz usłyszeć miłe słowa? Super wyglądasz? O to właśnie chodzi? Sęk w tym, że nie w trakcie recovery nie masz go szukać o innych osób, tylko u siebie. Masz usłyszeć w głowie ten głos, a nie zobaczyć go na ekranie. To Ty masz się nauczyć siebie akceptować takim jakim jesteś. Masz się cieszyć jedzeniem, a nie robić jego zdjęcia czekając na największą liczbę like'ów. Jesteś na recovery, ale życie NIE MA się kręcić tylko wokół tego. Bo Ty zdrowiejesz. Dążysz do normalności. Skupiasz się na relacjach z innymi, a nie tym, aby zrobić ładne zdjęcie pieczonej owsianki.

Łatwo zacząć się porównywać do kogoś innego na recovery: Ja jem więcej niż on. ; Ja mam grubsze uda. ; Oni jedzą zdrowo. ; Tej osobie waga się zatrzymała na BMI 19, a ja 19,5, a ona nadal wzrasta!

Nie jest tak?

Chodzi o to, że choroba u wszystkich wygląda bardzo podobnie, często niemal identycznie. Lecz recovery u każdego może przebiegać inaczej, w innym tempie, waga docelowa jest inna. Masz jeść to co Ty lubisz i na co masz ochotę. Będziesz odzyskiwać wagę w tempie idealnym dla TWOJEGO organizmu. Twoja waga może być wyższa lub niższa niż u kogoś innego. NIE BĘDZIESZ wyglądać tak samo jak ktoś, kto waży tyle co Ty. Ponieważ masz kompletnie inną budowę kośćca, mięśni, układ bioder, ramion, wszystko. Dlatego nie porównuj się do nikogo, bo to jak wyglądasz jest unikatowe i wyjątkowe. Musisz nauczyć się  akceptacji i podkreślania tego, co w Tobie piękne.

Każdy z Was przynajmniej raz to słyszał. "Niszczysz tą rodzinę", "Wszyscy na tym cierpią". Może myślisz, że tak nie jest. A może jednak zdajesz sobie sprawę z prawdziwości tego zdania?

Naprawdę. Gdy był chora słyszałam to niemal codziennie. Może dlatego wtedy to w ogóle do mnie nie docierało. Jeśli człowiek słyszy coś bardzo często, w końcu nawet coś prawdziwego, mądrego może stać się czymś neutralnym. Pamiętam, że dla mnie, po jakimś czasie, było to niczym więcej jak zdaniem typu: 

Wiem, że to dziwne, ale taka jest prawda. Niby gdzieś z tyłu głowy czułam prawdziwość tego co mówią, lecz to w żaden sposób mnie nie motywowało.

Anoreksja mimo wszystko to skupienie tylko na sobie. No sami spójrzcie na to wszystko z innej perspektywy.
Chodzi o TWOJĄ wagę, o TWOJE BMI, o to, abyś to TY się dobrze czuł/a. Ponadto odcinasz się od znajomych, rodziny. Zamykasz się w swoim świecie, w którym jesteś tylko Ty i niejedzenie. 

Więc chcąc nie chcąc nie za bardzo przejmujesz się tym, co czuje Twoja rodzina, Twoi przyjaciele. Mam wrażenie, że empatia i uczucia zanikają. W trakcie choroby czułam się pusta i zimna. Uświadomiłam to sobie dopiero po jakimś czasie. Zadałam sobie pytania: czy potrafię kochać?; czy potrafię współczuć?; czy zależy mi na kimś w jakiś szczególny sposób?

Odpowiedź na wszystkie pytania brzmiała: NIE.

Teraz wyobraź sobie, że to Ty jesteś w sytuacji Twoich rodziców, czy rodzeństwa. Twoje dziecko/brat/siostra mają anoreksję. Po chwili zdajesz sobie sprawę, że niestety sprawa nie jest tak prosta, jakby się to wydawało. 17-latki nie przykujesz do łóżka i nie będziesz karmił kaszką manną na mleku. Nie wystarczy powiedzieć: "Jedz i nie ćwicz" lub "Jesteś za chudy - zrób coś z tym." Widzisz to wszystko - Twoje dziecko się wyniszcza, zabija, znika. A Ty szybko stajesz się kompletnie bezradny.

Próbujesz rozmawiać, lecz nie jesteś psychologiem, więc nie wiesz dokładnie, co można powiedzieć takiej osobie, a czego broń Boże nie wolno. Delikatnie sugerujesz, że przesadza; że już jest bardzo szczupła/y; że nie może jeść tak mało; że pójdziecie z tym do specjalisty. I co słyszysz w odpowiedzi?

    

Moment posiłku. Dzień wcześniej ustaliliście, że to Ty będziesz odmierzać ich porcje, aby były obiektywne. Tym razem musi się udać. Więc sam nakładasz swojemu dziecku porcję obiadu - trochę mniejszą niż swoją - aby nie wywoływać awantury. Kładziesz talerz przed nim i się zaczyna. Kłótnia trwająca 30 minut:

Co to w ogóle ma być? To jest jedzenie? To jest tłuste jak smalec. Ohyda. Nie będę jeść takiego gówna. Nie tknę tego. Poza tym porcji większej już nie mogłeś/aś nałożyć? Mam największą porcję z Was! Nawet tata ma mniejszą.

I tak niemal codziennie. 

     

Kiedy gotujesz ciągle jakimś trafem Twoje dziecko znajduje się w kuchni. Obserwuje wszystko co robisz. Dosłownie patrzy Ci na ręce. Gdy nalewasz olej na patelnię, cała/y roztrzęsiona/y mówi: 

No nie tyle oleju! Ja tego nie zjem.

Zaczyna na Ciebie krzyczeć. Kolejna awantura. 

To tylko kilka przykładów; resztę możecie dopisać sami.

Bywa, że już naprawdę rodzina nie wie co robić. Szczególnie, gdy BMI jest dramatycznie niskie, a dana osoba nadal chudnie. Pamiętam awantury dotyczące mojej choroby. Ale nie awantury przy obiedzie. Słyszałam jak rodzice się kłócą między sobą. Mój brat również często tam był (mam brata starszego o 3 lata). Wiele razy słyszałam, jak mama mówi: 

To były jedyne słowa, które do mnie docierały. Bolało. Jak cholera.

Dopiero teraz, gdy jestem zdrowa potrafię się postawić w sytuacji w jakiej oni się znaleźli. W najgorszym momencie, kiedy dziecko naprawdę nie chce współpracować, nie radzi sobie kompletnie, pomimo tego, że zaczęło uświadamiać sobie chorobę,a  rodzina jest już kompletnie bezradna ,pozostaje tylko jedno - SZPITAL.

Pamiętam dzień mojej pierwszej wizyty u psychiatry. Myślałam, że tylko mnie zdiagnozuje i pomoże mi wyzdrowieć. To był psychiatra na kasę chorych (pisałam o tym w innym poście ;) ). Weszłam tam i z miejsca dostałam skierowanie na oddział. Byłam spanikowana, rozpłakałam się momentalnie. Ale mina mojego taty, który ze mną tam był mogła się równać z moją. On również cierpiał. 

Ta decyzja musiała być dla nich okropnie trudna. Wiesz, że zamykasz swoje własne dziecko w szpitalu psychiatrycznym, gdzie nie możesz wyjść przez miesiąc na świeże powietrze. Gdzie nie będzie mogło chodzić do szkoły. Gdzie będzie odcięte od świata - nie można tam posiadać telefonu; można go było dostać chyba tylko na 2 godziny. Ale nie widzisz innego wyjścia.

Rozmawiałam o tym później z rodzicami. Powiedzieli mi, że cierpieli tak samo jak ja. Słysząc mój głos w słuchawce, błagający o wypis na żądanie i wiedząc, że nie mogą tego zrobić.

U mnie, przez najcięższe stadium choroby - rodzina nie istniała. Byliśmy osobami, które żyją w tym samym budynku i kłócą się, gdy się na siebie natkną. Wiem, że na nich odcisnęło to wszystko poważne piętno. Pewnie mimo wszystko mniejsze niż na mnie, ale jednak  wciąż ogromne. 

Chcę po prostu, abyście ich zrozumieli. Abyście nie wymyślali jakichś fałszywych intencji, których nie ma. Rodzice nie chcą Was jak "najszybciej utuczyć". Oni naprawdę się starają. Wiem jak to jest - kiedy będziecie jeść wspólny obiad, anoreksja będzie Ci wmawiać, że ten z rąk mamy ma milion kalorii. Jest wiele innych podobnych sytuacji, w których będziecie ich posądzać o złe zamiary - jednak nie chcę ich przytaczać, bo boję się, że dopiero wtedy przyjdzie Wam do głowy: "Rzeczywiście może tak być" i zaczniecie schizować ;) 

Traktujcie ich jak sprzymierzeńców. A nie jak wrogów. Wiem, że to nie jest łatwe i to nie stanie się ot tak, lecz próbujcie. Tłumaczcie sobie w głowie jaka jest prawda. Bo to rodzina zawsze będzie stała po Twojej stronie, nie anoreksja.

Miłego dnia !

xxx

Teledysk mi się nie podoba, ale piosenka <3

P.S.: Przepraszam, że zniknęłam, ale wiecie - muszę czasem też uporządkować swoje życie :) Muszę na nowo się przyzwyczaić do pisania dla Was :D