Not Skinny Happiness: 2016

Dlaczego anoreksja czasem przeradza się w bulimię?

13:05
56 Comments

Jest OK

22:32
2 Comments

Dlaczego chwilami czuję się "lepsza" od innych?

Czuję się lepsza niż większość ludzi dookoła mnie. Nie - nie chodzi tutaj o zarozumiałość, czy coś takiego. Mam na myśli poczucie bycia o poziom wyżej. Awansowania na wyższy level życiowy.

Do tego posta skłoniło mnie wiele rzeczy, ale głównie mój chłopak. Rzecz jasna - jego zachowanie, a nie on sam (on wie, że mam bloga, ale nigdy go nie czytał - o tym w innym poście ;) ).

Mój chłopak studiuje na Uniwersytecie Medycznym. Ja jestem z Politechniki. Generalnie poznaliśmy się przypadkiem na przystanku tramwajowym - wcześniej nie miałam nigdy styczności z tego typu środowiskiem. Myślałam, że na innych uczelniach studenci zachowują się mniej więcej tak samo. Jak pewnie wiecie ludzie na studiach tego typu są raczej nastawieni na "zarabianie kasy", niż na spełnienie w zawodzie. T. (mój chłopak :P ) jest osobą, która uwielbia ludzi, więc jak dotąd poznałam masę jego znajomych.

Pamiętam jak wspólnie oglądaliśmy mecz Polski na Euro w jego mieszkaniu. Było nas z dziesięciu. Sprawa wyglądała tak: 25% czasu to było gadanie o strajkach pielęgniarek z powodu za niskiej pensji, drugie 25% poświęcili na zastanawianie się ile pieniędzy by chcieli zarabiać po studiach, trzecie 25% czasu spędzili na marudzeniu, że na pewno to będzie za mało, a ostatnie 25% to była polityka pomieszana z wywodami na temat ostatnich egzaminów (omawianie, kto miał ile punktów itp.). Więc siedziałam patrząc się tępo w ekran i zastanawiając się, czy wypada pobić tych wszystkich ludzi siedzących wokół mnie, po czym uciec do akademika, czy może jednak zachować pozory spokoju i wyżalić się później chłopakowi.

Był to dla mnie szok, ponieważ my nigdy nie rozmawialiśmy o takich rzeczach.

Po tej sytuacji jeszcze bardziej zaczęłam zauważać jak osoby wokół mnie są skupione na dobrach materialnych i innych bzdurach.

Czuję, że już coś przeżyłam

Śmieszy mnie to trochę. Gdy ktoś ubolewa nad tym, że zarabia tylko 4000 zł, a chciałby 5000. Albo, że nie może sobie kupić drogich skórzanych butów. Cholera jasna. (Przepraszam za przekleństwo, ale to oddaje moje myśli w trakcie tego typu sytuacji).

Po tych trzech latach, które nie były usłane różami przewartościował mi się świat. A ludzie? W większości nadal trzymają się kurczowo jakichś głupich przekonań i pseudomarzeń.

Nie obchodzą mnie pieniądze, duży dom, buty z Gino Rossi. Mam to gdzieś.

Wiecie czego bym chciała w tym momencie? Szczęścia. Tylko tyle. Chcę być szczęśliwa z moim chłopakiem, chcę w przyszłości założyć rodzinę, chcę skończyć studia.

I naprawdę mam gdzieś to czy będzie mnie stać na drogie rzeczy, czy nie.

Moja rodzina nie jest biedna - powiedzmy, że jesteśmy średniozamożni. :P Ale ja pragnę miłości i szczęścia, a nie "idealnej", wychudzonej sylwetki, za którą stoją sałatki jedzone na kilogramy. Kupuję żel micelarny w Biedronce. I co? Po co mam wydawać 40 złotych na żel Vichy, skoro płacę za markę? Tak, kupuję czasem ciuchy w Lidlu, ponieważ po co mam przepłacać dwa razy za sukienkę identyczną jak w H&M. Tak, kupuję sobie Lip Tinty na Aliexpress. Bo co? Bo obciach, że z chińskiej strony? Może jeszcze mam kupić oryginalną szminkę od Kylie Jenner za dwie stówy? Bez przesady.

Jasne, nie mówię, że czasem nie warto się rozpieścić jakimiś fajnymi rzeczami, bo wiadomo - moja sukienka z Lidla ekstra wygląda z Air Maxami. Ale nie dam się zwariować. Pieniądze i inne dobra materialne. Co mi po tym? Nie uszczęśliwia mnie to. Nie chcę wyglądać jak pusta dziewczyna z Instagrama lub Tumblra. Wolę przemyć twarz rumiankiem niż tonikiem za 50 złotych (działa 10000x lepiej - naprawdę - ostatnio to odkryłam :D).

Nie chodzę do Almy, Zarę odwiedzam raz do roku, zazwyczaj wybieram jakąś sieciówkę zamiast restauracji. Boże, co ja bym wrzuciła na instagrama?!?! Chyba jestem dziwna dla reszty "lansującego się" społeczeństwa.

Dopiero teraz zauważyłam, że masa ciała, drogie rzeczy, lansowanie się jest niczym. Totalnie niczym. Muszę się dobrze czuć ze sobą, dbać o siebie. Traktować swoje ciało i siebie jako przyjaciela. A szczęście mają mi dawać ludzie. Może nie będę z T.. Nie wiem. Ale w tym momencie jestem pewna, że to on mi daje szczęście. I to ja go prostuję w kwestii życiowych priorytetów.

Dziękuję Bogu. Za to, że mam cudownego chłopaka, który mnie wspiera zawsze i wszędzie oraz za chorobę. Ponieważ ta powolna nieudana próba samobójcza otworzyła mi oczy. Na piękno. Ale inne piękno. Piękno otaczającego nas świata oraz uczuć, które przez anoreksję zamroziłam i myślałam, że nigdy ich nie odzyskam.

P.S.: W Lidlu będą super sukienki od czwartku :D Poluję na bordową, bo taka sama tylko szara w H&M kosztowała 80zł :P

I super cover na koniec :D Miłego dnia, kochani!

23:52
19 Comments

Dramatycznie niskie poczucie własnej wartości

samoakceptacja

Witam po przerwie :D Nigdzie nie uciekłam - po prostu chciałam mieć troszkę więcej czasu wolnego.

W chorobie czujemy chorą satysfakcję, kiedy waga pokazuje coraz to niższą cyfrę. Dodaje nam to skrzydeł, czujemy się lepsi od innych. Problem w tym, że tutaj nie chodzi o wagę, tylko o poczucie bycia gorszym.

Wieczne porównywanie się

Praktycznie każdy z Was ma jakiś "ideał" do którego dąży. Typu: "Jak będę miała sylwetkę Mirandy Kerr wszyscy będą mi zazdrościć." lub teraz jestem lepsza niż ta zołza z mojej klasy. Zauważcie genezę tych myśli. Wywodzą się one z tego, że czujecie się ogólnie gorsi od innych. Nie mam na myśli tutaj bycia "grubszym", lecz ogółu. Ktoś jest bogatszy, wyższy, ma większe powodzenie u płci przeciwnej, łatwiej buduje przyjaźnie, jest duszą towarzystwa, nie jest szykanowany, wyśmiewany. Jest wiele powodów dla, których tak o sobie myślicie. Więc chcecie poczuć się lepszym - chociaż raz. Być tą idealną wersją siebie. Jednak zabieracie się za złą "część" siebie.

Samoakceptacja

Nie oszukujmy się - każdy ma jakieś cechy, które uważa za swoje wady. KAŻDY. Sęk w tym, aby one nie sprawiały, że czujesz się gorszy. Jedna osoba ma lekko odstające uszy, inna masywniejsze uda, jeszcze ktoś inny nie radzi sobie w sporcie lub kontaktach towarzyskich. Nie istnieje ideał. Ludzie są tylko ludźmi i przyzwyczajeni są do tego, że każdy ma jakąś skazę. Podobnie jest na przykład z jabłkami - mają różne plamki i tak dalej, ale taka jest kolej rzeczy. Nie odrzucisz go, ponieważ ma małą czarną plamkę na skórce.

Teraz skup się na tym , co doprowadziło do tego, że chciałeś schudnąć i wpadłeś w sidła anoreksji, Toksyczna przyjaźń? Chłopak/dziewczyna, która Cię odrzuciła? Ktoś Ci powiedział, że masz za dużo ciała? To jest bardzo ważne, aby szczerze doszukać się takich powodów i usunąć je.

Wy jesteście wyjątkowi i niepowtarzalni. Wiem, że brzmi to kolokwialnie, ale chodzi o to, aby nie zmieniać się tylko oswoić się ze swoimi wadami. Bez sensu jest porównywanie się do kolegi/koleżanki z klasy, którego wszyscy lubią, bo to nie ze względu na wygląd, lecz charakter. Kluczem do samoakceptacji jest poznanie siebie i pracowanie nad swoimi zaletami.

Znowu posłużę się swoim przykładem. Przed chorobą byłam bardzo niepewna siebie, pomimo tego, że starałam się to ukryć. Czułam się gorsza ze względu na brak stałych przyjaciół (dzięki mojej ex-przyjaciółce). Odbijało się to na każdej sferze życia. Bałam się komukolwiek zaufać i ciągnęło się to za mną dwa lata. Nie potrafiłam nawet za bardzo zaangażować się w relacje damsko-męskie z obawy przed odrzuceniem. Teraz już wiem, że to traumatyczne (tak, nie należy bagatelizować takich spraw ;) ) wydarzenie blokowało prawdziwą mnie. Z natury jestem osobą komunikatywną, wesołą i nie mam problemu z nawiązywaniem znajomości. W trakcie choroby - jak pewnie się domyślacie odrzucałam wszystkich, więc , gdy szłam na studia chciałam porzucić wszystkie schematy zachować i zacząć być sobą. Przestałam się porównywać, bo widziałam, że gdy jestem w 100% sobą wszyscy za mną przepadają. Widziałam osoby bardziej poważne, które również były cenione i chwilami zastanawiałam się, czy nie powinnam być jak one. Jednak teraz wiem, że to właśnie za to dobre czucie się we własnej skórze łatwo nawiązuję więzi.

W wieku dojrzewania miałam bardzo dużo kompleksów, które tak naprawdę w większości wywodziły się z myślenia: "Co jest ze mną nie tak? Dlaczego wszyscy zostawiają mnie i idą do niej?". Teraz wiem, że ona po prostu manipulowała ludźmi. To nie ze mną było coś nie tak. Wina nie zawsze leży po Twojej stronie.

Walka z kompleksami

Jakie bzdurne rzeczy sobie wymyślałam. Uważałam, że mam odstające uszy, grube uda, jestem niezdarna, nikt mnie nie lubi. Oczywiście wszystko było bzdurą. W pewnym momencie stwierdziłam - uszy mogę przykrywać rozpuszczonymi włosami, uda są normalne, a nawet szczupła, a poruszanie się z gracją można wypracować.

Widzę, że nie jestem idealna, lecz potrafię się również z tego śmiać. Wyśmiewam moje żenujące sytuacje z życia, to, że wyglądam dzisiaj jakby mnie "tramwaj przejechał" (taki gorszy dzień - wiecie ;P ). Ludzie patrzą na Twój charakter - wygląd- no cóż każdy ma inny. Ale poczucie, że jest się gorszym od kogoś, bo nie ma się sylwetki wychudzonej modelki jest wręcz śmieszne. Uwierzcie mi - to nie wygląda tak pięknie, jak to pokazują na instagramie. Modelki mają problemy zdrowotne, bardzo dużo ćwiczą, jedzą w większości sałatki,a po nocach śnią im się czekoladowe ciasta. To, że Cara Delevigne je codziennie burgery możecie włożyć na półkę z bajkami. Ponadto, kiedy wyzdrowiejecie zauważycie jak nieładne i nieproporcjonalne są te ciała. Magazyny, telewizja - wszystkie media bombardują nas IDEALNOŚCIĄ , która nie istnieje - a jeśli istnieje to tylko w Photoshopie.

Nieśmiałość i inne rzeczy, które sprawiają, że czujesz się gorszy

W filmach młodzieżowych zawsze pokazane jest, że osoby przebojowe podbijają świat, a nieśmiałe są beznadziejne. Co za bzdura. Jeśli jesteś osobą cichą i introwertyczną nie musisz czuć się z tego powodu gorzej. Masz się czuć dobrze ze swoim życiem. Nie scrolluj tablicy na FB oglądając zdjęcia osób, które mają "wielu" "przyjaciół" i wiecznie się bawią. Nie ma większej bzdury. Chodzi o to, że każda osoba wnosi coś do świata. I tu powstaje pewien cykl. Ponieważ, kiedy udajesz kogoś innego, aby przypodobać się innym nie czujesz się dobrze w swojej skórze, a ludzie lubią właśnie takie osoby. Naturalne. Nawet, jeśli lubisz jeść zupę widelcem, czy masz jakieś inne dziwactwa. Za to Cię kochają. Za Twoją niepowtarzalność! ;)

Czujesz się gorszy, bo wydaje Ci się , że znowu przegrywasz

Kiedy widzisz rosnącą cyfrę na wadze czujesz się źle. Wydaje Ci się, że znowu jesteś gorszy, że wrócisz do tego co było. A tak naprawdę moje życie po recovery jest zupełnie inne niż przed. Jestem inną osobą. Więc nie bój się wrócić do normalności. Bo normalność jest teraz inaczej zdefiniowana, Przeżyłeś coś, co ukształtowało Twój charakter i Cię umocniło, więc możesz wreszcie czuć się lepiej ze sobą. Jako całością. Eksponuj to,że wyglądasz wreszcie normalnie i uważasz, co sądzisz o sobie. Ponieważ to jak Ty siebie sam odbierasz wpływa na to, jak Cię odbierają inni. Gdy będziesz mówić: "Jestem brzydki" ludzie zaczną się tej nieistniejącej brzydoty doszukiwać. Kiedy będziesz mówić, że jesteś głupi, wszyscy będą Cię za takiego uważać.

Spójrz na tą kolosalną różnicę. Co pomyślisz o osobie, która mówi o sobie: "Nic mnie nie złamie"? Odbierasz ją jako kogoś takiego, prawda? Dlatego akceptuj siebie i nie bój się mówić o swoich mocnych cechach. Bo to nie jest zarozumiałość, to jest początek Twojej wiary w siebie, przez której brak zachorowałeś.

Miłego dnia, Kochani :)

12:09
1 Comments

Jak zaburzenia psychiczne przestały być dla mnie TABU

RELACJE Z INNYMI

Depresja. Słowo tak dobrze mi znane jeszcze przed zaburzeniami odżywiania. Pierwszy raz dotknęła mnie w gimnazjum. Jakoś na początku. Pomyślicie - pewnie to było coś poważnego, bo przecież depresja ma zawsze jakąś okropną genezę. Nie. To była kompletna "duperela". Teoretycznie, bo zdarza się, że dotąd to się na mnie odbija (na moim zachowaniu). Więc tak właściwie to powodem był... brak przyjaciół. Takich "długotrwałych". I nie. Tu nie chodziło o to, że nie potrafiłam rozmawiać z ludźmi, byłam emo lub nosiłam zakolanówki w żółto-zielone paski. Chodziło o moją niegdysiejszą przyjaciółkę (z podstawówki). Nasza znajomość pod koniec podstawówki bardzo się rozluźniła, więc, gdy poszłyśmy do tego samego gimnazjum obracałyśmy się w innych grupach znajomych. Nie wiem jak teraz wygląda sprawa w tego typu szkołach, ale kiedyś tworzyło się nierozrywalne przyjaźnie - wiecie - chodziło się np. z dwoma osobami wszędzie, nocowało się u nich i te sprawy. Już na początku znalazłam sobie takie osoby, jednak za każdym razem, gdy zawierałam nową przyjaźń, wyżej wspomniana "przyjaciółka" ją niszczyła. Każdą. Bez znaczenia będzie opisywanie tego, co dokładnie robiła, jednak uniemożliwiało mi to stworzenie długotrwałych relacji. Nie poddawałam się, lecz tego typu sytuacje trwały do końca gimnazjum mimo tego, że mówiłam wszystkim co się dzieje.

Przez to wszystko cały czas czułam się samotna. Non stop. Ile razy mogłam zmieniać znajomych? Ile razy mogłam próbować stałą relację?

I wtedy to wszystko się zaczęło. Przewlekły smutek, myśli samobójcze, wyrzuty sumienia z powodu uśmiechu. Od razu mówię, że to nie trwało przez trzy lata bez żadnej przerwy. Wyglądało to tak, że czułam się gorzej dwa-trzy razy w roku przez około dwa miesiące. Potem to mijało. Nie zupełnie - czasem owe myśli nadal się pojawiały, ale nie były tak natrętne i nawracające. Potrafiłam się wtedy z czegoś cieszyć.

Chodziłam do psychologów, psychiatry, jednak nic nie pomogło. Więc musiałam się przyzwyczaić do tego, że tak jest. Oczywiście, do tego tak naprawdę nie można się przyzwyczaić - to jest okropne - wiedzą o tym Ci, którzy przez to przeszli. Lecz mimo wszystko wydawało mi się, że gdybym powiedziała wtedy jakiejś koleżance jak się czuję nie zrozumieliby tego.

Ludzie czasem boją się takiej inności. No, bo osoba? Która siedzi obok Ciebie, a wyobraża sobie w tej chwili własną śmierć? Rodzice o tym wiedzieli, ale nie lubiłam o tym rozmawiać otwarcie.

Czułam, że te głupie, niby nic nieznaczące wydarzenia z przeszłości się na mnie odbijają. I to mnie bolało najbardziej. NIC NIEZNACZĄCE.

Gdy zachorowałam na anoreksję nie miałam "akurat" epizodu depresyjnego. Wtedy było okej, więc nie wiązałabym zachorowania na ED bezpośrednio z moją depresją, pomimo tego, że wiem - zdarza się, że jest początkiem innych zaburzeń psychicznych (w tym odżywiania).

Anoreksja... Wtedy dopiero czułam się jak psycholka. Pobyt w szpitalu psychiatrycznym, do tego te wszystkie myśli związane z jedzeniem, krzyczenie na wszystkich dookoła - nie chciałam o tym mówić. (Przypominam, że na anoreksję zachorowałam w drugiej liceum).

Ściana pękła dzięki mojej licealnej przyjaciółce. Ona mnie słuchała. Mówiłam jej o kłótniach w domu, lecz to jeszcze nie było wszystko. Mówiłam o tym, że się pocięłam. Mówiłam o wielu rzeczach. Jedyne co zatrzymywałam dla siebie to myśli "anorektyczne". To wydawało mi się totalnie nie na miejscu i takie nienormalne. Co dziwne - dostrzegałam do szczególnie wtedy, gdy byłam w szkole, ponieważ otaczali mnie ludzie zdrowi.

Później była moja mama, która wysłuchiwała tego, co podpowiada anoreksja i depresja. Ale to nie były takie powierzchowne wyzwania. Mówiłam wszystko.

Kiedy wychodziłam z anoreksji o mojej chorobie potrafiłam już powiedzieć bardziej zaufanym osobom. Powiedziałam o niej chłopakowi, z którym bardzo się zaprzyjaźniłam (niestety ta przyjaźń już nie trwa, ponieważ on oczekiwał czegoś więcej :( ). Mówiłam również o tym chłopakom, z którymi się spotykałam w późniejszej części recovery - kiedy już wyglądałam jak "człowiek", a nie jak szkielecik :D.

Z tymi drugimi miałam problem. Bo tak jak mówienie o takich rzeczach przyjaciołom jest w miarę proste, tak powiedzenie komuś, kto Ci się podoba i Ci na nim w jakiś sposób zależy - niestety nie. Nie mówiłam o tym każdemu facetowi, z którym się spotykałam. Pamiętam, gdy zastanawiałam się nad tym po raz pierwszy.

Zależało mi na K., więc postanowiłam zrzucić z siebie ten ciężar i mu powiedzieć. Nie wiedziałam jakiej reakcji się po nim spodziewać. Naprawdę. Stwierdziłam, że stawiam wszystko na jedną kartę. I tu reakcja mnie zaskoczyła - nie było w niej nic negatywnego. Podobnie było z moim obecnym chłopakiem. Co śmieszniejsze - powiedziałam mu o tym na pierwszej randce. K. podołał, jednak T. (mój obecny chłopak) przeszedł sam siebie. Nie traktuje tego jak jakiegokolwiek ciężaru. Właściwie to użyłam teraz skrótu myślowego ;p Mam na myśli, że nie traktuje tak mojej depresji (która niestety nadal się zdarza, chociaż o wieeeeleeee rzadziej), ani efektów anoreksji. Podchodzi do tego jak do zwykłego problemu, który trzeba rozwiązać. Gdy jest mi smutno pyta na jaki sposób odczuwam to przygnębienie - czy są to myśli samobójcze, czy może zwykły spadek nastroju (doskonale potrafię to odróżnić po tylu latach :P ).

I tak naprawdę to potrafię teraz o myślach samobójczych rozmawiać, jakby to były słowa typu: "Dzisiaj na obiad zjem kurczaka z ryżem". To nie jest dla mnie tabu. Tak samo anoreksja. Recovery. Wszystko.

Zaburzenia psychiczne nie dotykają osób pustych, płytkich, "głupich", mających wyrąbane na rzeczywistość i na głębsze przemyślenia niż myślenie o typie alkoholu, który wypije się w piątek.

Po prostu jesteśmy w tej niewielkiej części ludzi bardziej wrażliwych, delikatnych, stłamszonych przez świat, które na jakiś sposób sobie z nim nie poradziły. I to nie jest oznaka słabości. W żadnym razie. Słabość można mieć do słodyczy. :P

To się mogło przydarzyć każdemu. A jeśli dotknęło to Ciebie, to musisz to pokonać. Nie wiem, czy wierzycie w Boga, ale ja wierzę. I wiem, że on zesłał na Was anoreksję, bo wie, że ją zwyciężycie. I chce Was czegoś dzięki niej nauczyć, umocnić Was i wiarę we własne siły. Tak jak było ze mną. Nie traktuję tego jak przekleństwa, bo to mnie naprawdę zmieniło na lepsze, Dało mi siłę.

A mówienie o tym? Jest okej. Jesteś chory - no i? - to się zdarza. Ludzie chorują na nowotwory, cukrzycę, mają guzy i o tym mówią. Ponieważ to jest choroba. Coś na czego nadejście nie mamy bezpośredniego wpływu.

Ja nie jestem depresją. Ja nie byłam anoreksją. I mogę normalnie mówić o tym, że kiedyś ćwiczyłam po 5 godzin dziennie. Że myślałam o śmierci po ileś godzin tygodniowo. Że cięłam się, ponieważ nie mogłam sobie poradzić z tym, co dzieje się dookoła. Nie zawsze mamy siłę. Czasem upadamy. Każdy ma prawo do tego prawo. Ważne, aby walczyć, mówić o tym, co się czuje. Bo może znajdzie się ktoś, kto Wam pomoże? Ktoś kto Cię przytuli, gdy jest Ci źle i masz ochotę roztrzaskać sobie głowę o stół? Ktoś kto będzie udawał psa, aby wywołać Twój uśmiech?

I ktoś, kto nie będzie się dziwił, gdy łza popłynie Ci podczas jedzenia hamburgera z McDonald's. Bo będzie wiedział dlaczego tak jest.

Tak na koniec - nikt, nigdy nie nazwał mnie nienormalną. Ponieważ świadomość ludzi dotycząca chorób psychicznych jest coraz większa. Kiedy tłumaczyłam komuś co czułam okazywał mi zrozumienie. Bo wiedzieli, że to nie byłam ja. To anoreksja przejęła kontrolę nade mną,a ja musiałam ją odzyskać. Ci ludzie, których podejrzewałam o to, że źle mnie ocenią - podziwiają mnie - za zwycięstwo nad tym istnym szatanem.

A ja mówię o tym, często, bez zastanowienia. Bo to właśnie mi się przydarzyło. Bo to MOJA historia, MOJE myśli, MOJE uczucia.

Miłego dnia! xxx

P.S.: Z racji tego, że pisałam tego posta, gdy moja rodzinka krążyła po domu rozmawiając mogą być tutaj błędy językowe - za co z góry przepraszam :D

16:23
6 Comments

Dwa do przodu, trzy do tyłu. Jak utrzymać progres w recovery

Wiele osób pisze do mnie rozpaczliwe maile z prośbą o wsparcie. Bo już nie mogą, boją się iść dalej, to wszystko ich przeraża, przerasta. To nie jest nic nadzwyczajnego. To "normalna reakcja" anoreksji na próbę stłumienia jej. Pamiętam moment, gdy robiłam krok naprzód, ale za chwilę się cofałam, w obawie przed zbyt szybkim odzyskiwaniem wagi, bądź inną niż spodziewana reakcją ciała na zwiększenie kaloryczności posiłków. Na tym etapie można trwać latami. Jest tylko jedna droga, aby z tego wyjść - wybierz - albo się cofasz do piekła , albo wychodzisz stamtąd na zawsze.

Pamiętaj o celu i o tym, co już wiesz o chorobie

Jeśli jesteś ze mną od początku, na pewno czytałeś wszystkie posty (lub ich większość) więc powinieneś teoretycznie wiedzieć wystarczająco dużo, aby się nie cofać. Jednak mimo to cały czas otrzymuję wiadomości dotyczącego tego samego. Są to pytania na które w 90% odpowiadałam w postach/asku/mailach. Naprawdę nie trzeba od razu do mnie pisać powtarzając pytanie, żebym na 100% to potwierdziła. :D Jeśli napisałam coś raz, to to cały czas jest aktualne. Żadne z Was nie jest jednorożcem i mówienie rzeczy typu: Ja na pewno mam wolniejszy metabolizm, więc nie mogę tyle jeść. nie ma sensu.

Kiedy przychodzi chwila zwątpienia, zanim wpadniesz w szał/rozpacz, zaczniesz pisać rozpaczliwą wiadomość ;) spróbuj poukładać to sobie w głowie. Połącz fakty, przypomnij sobie, o czym już wiesz, co przeczytałeś na moim blogu, co odpowiedziałam Tobie lub innym osobom na asku. To tworzy jedną całość.

Oczywiście nie mówię, że panika nie będzie następować, ponieważ jest to praktycznie nieuniknione. Sęk w tym, aby nauczyć się racjonalizować to co myślisz. Rozróżniać, co mówi anoreksja, a co mówisz Ty. Musicie pamiętać, że recovery to praca nie tylko nad swoim zdrowiem fizycznym, ale także psychicznym. I tutaj warto dodać - ja nie mogę w 100% wyleczyć Waszej głowy. To Wy musicie nad tym pracować. W chwilach paniki zatrzymaj się i pomyśl:

Czy moje lęki są uzasadnione?
Czy nie czytałem o normalności tego , co się ze mną dzieje?
Czy to nie jest część recovery?
Czy to nie anoreksja mi to podpowiada?

Nad sposobem myślenia trzeba pracować - nie ma zmiłuj się ;)

Extreme Hunger

Teraz przejdźmy do tematu, który jest królem mojego aska, maili i tym podobnych. Extreme Hunger. Uczucie ciągłego mentalnego głodu. Uczucie żołądka bez dna i tzw. "Coś bym jeszcze zjadł".

TAK. To normalne, że rzucasz się na jedzenie i nie możesz się opanować. TAK. To normalne, że masz ochotę głównie na słodycze, których sobie odmawiałeś przez tak długi czas. I TAK - musisz temu sprostać.

Temu tematowi poświęciłam już bardzo wiele czasu, jednak widzę, że to Was jeszcze nie przekonało. ;) To jest normalne zjawisko. Mówiłam Wam, że tak będzie. Tak jak kiedyś już wspominałam macie w tym momencie super sytuację, ponieważ wiecie, co się dzieje. Wiecie czemu to służy i, że zwycięstwem nie jest pohamowanie tego, tylko poddanie się temu. Zwycięstwem nie jest również zapchanie się marchewkami i pomidorami, aby stłumić rzeczywiste pragnienia organizmu. On cały czas daje Wam znaki, tyle, że Wy go nie zawsze słuchacie ;)

W moim przypadku EH zdarzało się codziennie. Na początku wieczorem, później te pory były różne - nieraz jadłam tak przez cały dzień. Chodzi o to, aby to zaakceptować. Tak musi być i tyle.

Ważenie się i mierzenie obwodów

Gdy widzę, że ktoś zadaje mi pytania, w którym umieszcza swoje obwody ud mam ochotę zawiesić całą działalność - naprawdę. Mogę gadać, gadać, gadać - nie ważcie się, nie mierzcie - bo woda, bo pokarm w jelitach, bo wzdęcia, ale nie! Muszę słuchać o tym, że ktoś na jakimś etapie recovery ma chudsze uda niż Ty.

Posłuchajcie. Każda sylwetka się diametralnie różni. Jeśli mamy kilka osób o identycznym BMI - one będą mieć kompletnie inne wymiary, będą kompletnie inaczej wyglądać. Porównywanie się do kogoś w recovery nie pomaga w żadnym stopniu. Tylko zatrzymuje progres. I na pewno wiecie dlaczego. Osoba chora ma zaburzony obraz siebie i gdy ujrzy kogoś kto jest tak samo szczupły jak ona i tak stwierdzi, że to ona jest spaślakiem, ma grubsze nogi, ohydny tłusty brzuch. Jaki w tym sens? Żaden.

Tak jeszcze a propos wagi - jeśli już sobie założyłeś, że ważysz się np. raz w miesiącu, to nie waż się , gdy masz Water Retention. Bardzo łatwo jest stwierdzić, czy woda się zatrzymała. Wiem, że to powoduje u wielu ludzi zatrzymanie się postępu. Ja serio wiem, jak to może dla Was wyglądać w lustrze. Wydaje się, że zyskało się wiele kg w krótkim czasie, jednak to jest wielka bzdura.

Pamiętam, jak na początku recovery zatrzymywała mi się woda (wtedy ważyłam się bardzo często - ale o tym już pisałam, więc nie muszę teraz mówić jakie to było debilne :D). Gdy widziałam duży przyrost na wadze od razu panikowałam zmniejszając (później podświadomie) ilość jedzenia. Efekt? Gubiłam z 0,5 kg na tydzień. Znowu. Dopiero w dalszym etapie byłam w stanie przemówić sobie do rozsądku. Wiedziałam, ze przed okresem ważę dużo więcej i to całkowicie normalne. Widziałam również spuchnięte kostki, odciśnięte od pościeli ciało. I to jest właśnie klucz. Aby nauczyć się uciszać anoreksję i zacząć myśleć zdroworozsądkowo. Wiem - to nie jest rzecz, która się poprawi z dnia na dzień, ale nad tym trzeba pracować. Koniecznie - bez tego ani rusz.

Dziwna, modna dieta, to nie jest rozwiązanie

Wiem, że poświęciłam temu ostatni post, ale to jest warte przypomnienia. Dieta wegańska, bezglutenowa i inne już bardziej skrajne nie są rozwiązaniem problemu. To tylko zatrzymuje progres. (pisałam o tym w poście o etapach recovery) Jasne, są ludzie, którzy muszą to zrobić ze względów zdrowotnych, ale gdy widzę, że ktoś mówi o tym jak to dieta wegańska genialnie wpłynęła na to jak się teraz czuje i na wyzdrowienie z zaburzeń odżywiania, to nie wiem, czy się śmiać, czy płakać. Czyli wychodzenie ze znajomymi, bieganie i szukanie jakiejś wegańskiej knajpy jest normalne? Albo to, że spędzasz kilka godzin dziennie w poszukiwaniu najlepszego wegańskiego ciasta? Niestety nie. Można tu właściwie podrzucić definicję słowa - zdrowy (w przypadku zaburzeń odżywiania). Twoje życie nie kręci się wokół jedzenia. Jesteś w stanie zjeść wszystko (oczywiście nie mam na myśli jedzenia tatara, jeśli go nie lubisz ;) ). Nie boi się poczęstować czymś u znajomych. Wyjdzie na niespodziewaną pizzę. Ma normalny obraz ciała. Nie myśli ciągle o wyglądzie. Kilogramy przestają mieć znaczenie, a z jedzenie czerpiesz radość. Nie panikujesz, gdy zjesz za dużo placka na imieninach cioci. Nie wykluczasz z diety żadnych produktów dla "zdrowia". (nie mówię o ludziach, którzy są uczuleni na coś.) Nie wydajesz swoich ostatnich oszczędności na jakieś dziwne superfoods ze sklepów internetowych.

To do tego właśnie dążymy.

Waga idealna dla Twojego organizmu bardzo często różni się od tej sprzed choroby

U mnie jest to waga wyższa o 9 kg. Tak jak mówiłam - przed chorobą miałam niedowagę, która jest tak samo niezdrowa dla ciała jak nadwaga. Teraz mam BMI w normie i myślę, że organizm lepiej funkcjonuje teraz. Tutaj również nie ma co się porównywać do innych osób po recovery. Jednej osobie waga się zatrzyma na BMI 21 innej na 19. I proszę Was - nie mylcie zdrowej wagi z nadwagą. Sprawdźcie sobie tabelkę z BMI - od kiedy zaczyna się nadwaga - 25. Żeby dobrze wyglądać i być zdrowym nie trzeba mieć BMI 18,5. Po to są te widełki - każda osoba jest inna - zarówno jej organizm Tutaj wszystko wraca do sfery psychicznej nad którą trzeba wciąż pracować. AKCEPTACJA, AKCEPTACJA, AKCEPTACJA.

Co jeszcze zatrzymuje Wasz postęp? Podzielcie się tym ze mną w komentarzach. :)

12:58
18 Comments

Instagramowe "inspiracje"

konta recovery

Na instagramie, tumblr i tym podobnych portalach jest od jakiegoś czasu wysyp kont recovery. Wiele osób uwiecznia swoją walkę, Poza owymi kontami jak po deszczu nastąpił wysyp różnych blogów, które opowiadają o drodze danej osoby ku zdrowiu.

Kiedy chorowałam owe konta nie były jeszcze tak popularne. Szczególnie w Polsce. Pamiętam okres, gdy szukałam pomocy na własną rękę będąc zmęczoną już tym całym gównem , które mnie otacza. Jednak natrafiałam tylko na konta zagraniczne. Stwierdziłam, że przejrzenie tego właściwie może być dobrym pomysłem, więc te instagramy, które według mnie miały najładniejsze zdjęcia przejrzałam od początku. Niby wszystko super - pokazują jak jedzą słodycze, obiad, zdjęcia zmieniającej się sylwetki. Lecz coś mi nie pasowało. Teraz tym bardziej.

Zalety i wady

Oczywiście wszystko ma swoje plusy i minusy. Nie wiem, czy macie takowe konta na jakimkolwiek portalu, lecz na pewno wiecie jak to wygląda.

Tylko, czy to w jakiś sposób nie podtrzymuje anoreksji? Pomyślcie teraz - bieganie wokół talerza z aparatem, półgodzinna próba robienia jak najkorzystniejszego zdjęcia ciała w lustrze. Odnoszę wrażenie, że to również prowadzi do skupiania się na jedzeniu, wyglądzie.

Wiele osób, które prowadzi takowe konta, uważa się za zdrowe pomimo tego, że nadal takimi nie są. Wiecie tylko, co mnie najbardziej przeraża? Są inspiracją dla osób walczących z chorobą. Na pewno znacie Amalie Lee (jeśli nie to odsyłam Was na jej konto). Spójrzcie na liczbę obserwujących ją osób. A teraz spójrzcie na to zdjęcie, które jest cholernie nienaturalne. Lub to. Uważam, że jeśli już uważasz siebie za osobę służącą przykładem powinieneś wstawiać naturalne zdjęcia, aby przedstawiało Twoją metamorfozę. Tak dla porównania macie tutaj zdjęcie, na którym widać ją od pasa w górę w naturalnej pozie. Troszkę się różni - prawda?

Nie zrozumcie mnie źle - nie neguję kompletnie tego, co robi (posłużyłam się tylko jej przykładem, ponieważ jest to jedno z najbardziej znanych kont recovery), jednak widzę małą niespójność w tym wszystkim.

Ponadto skoro ktoś jest zdrowy dlaczego układa jedzenie na talerzu, robi jego zdjęcia, przerabia je , aby wyglądały jeszcze lepiej? Odnoszę również wrażenie, że niejedno zdjęcie jedzenia jest ujęte z odpowiedniej perspektywy: zdjęcie gofrów, które, gdy się przyjrzycie są TROSZKĘ małe w stosunku do plastrów bananów :P

Jak to mówił Pumba: Coś mi tutaj śmierdzi.

Jeśli zrobiłeś postęp - odzyskałeś wagę to po co szukasz poklasku na instagramie? Chcesz usłyszeć miłe słowa? Super wyglądasz? O to właśnie chodzi? Sęk w tym, że nie w trakcie recovery nie masz go szukać o innych osób, tylko u siebie. Masz usłyszeć w głowie ten głos, a nie zobaczyć go na ekranie. To Ty masz się nauczyć siebie akceptować takim jakim jesteś. Masz się cieszyć jedzeniem, a nie robić jego zdjęcia czekając na największą liczbę like'ów. Jesteś na recovery, ale życie NIE MA się kręcić tylko wokół tego. Bo Ty zdrowiejesz. Dążysz do normalności. Skupiasz się na relacjach z innymi, a nie tym, aby zrobić ładne zdjęcie pieczonej owsianki.

Łatwo zacząć się porównywać do kogoś innego na recovery: Ja jem więcej niż on. ; Ja mam grubsze uda. ; Oni jedzą zdrowo. ; Tej osobie waga się zatrzymała na BMI 19, a ja 19,5, a ona nadal wzrasta!

Nie jest tak?

Chodzi o to, że choroba u wszystkich wygląda bardzo podobnie, często niemal identycznie. Lecz recovery u każdego może przebiegać inaczej, w innym tempie, waga docelowa jest inna. Masz jeść to co Ty lubisz i na co masz ochotę. Będziesz odzyskiwać wagę w tempie idealnym dla TWOJEGO organizmu. Twoja waga może być wyższa lub niższa niż u kogoś innego. NIE BĘDZIESZ wyglądać tak samo jak ktoś, kto waży tyle co Ty. Ponieważ masz kompletnie inną budowę kośćca, mięśni, układ bioder, ramion, wszystko. Dlatego nie porównuj się do nikogo, bo to jak wyglądasz jest unikatowe i wyjątkowe. Musisz nauczyć się akceptacji i podkreślania tego, co w Tobie piękne.

13:18
11 Comments

"Niszczysz tą rodzinę"

rodzina

Każdy z Was przynajmniej raz to słyszał. "Niszczysz tą rodzinę", "Wszyscy na tym cierpią". Może myślisz, że tak nie jest. A może jednak zdajesz sobie sprawę z prawdziwości tego zdania?

Słyszałam to wiele razy...

Naprawdę. Gdy był chora słyszałam to niemal codziennie. Może dlatego wtedy to w ogóle do mnie nie docierało. Jeśli człowiek słyszy coś bardzo często, w końcu nawet coś prawdziwego, mądrego może stać się czymś neutralnym. Pamiętam, że dla mnie, po jakimś czasie, było to niczym więcej jak zdaniem typu:

Pozmywaj naczynia.

Wiem, że to dziwne, ale taka jest prawda. Niby gdzieś z tyłu głowy czułam prawdziwość tego co mówią, lecz to w żaden sposób mnie nie motywowało.

Anoreksja mimo wszystko to skupienie tylko na sobie. No sami spójrzcie na to wszystko z innej perspektywy.
Chodzi o TWOJĄ wagę, o TWOJE BMI, o to, abyś to TY się dobrze czuł/a. Ponadto odcinasz się od znajomych, rodziny. Zamykasz się w swoim świecie, w którym jesteś tylko Ty i ~~nie~~jedzenie.

Więc chcąc nie chcąc nie za bardzo przejmujesz się tym, co czuje Twoja rodzina, Twoi przyjaciele. Mam wrażenie, że empatia i uczucia zanikają. W trakcie choroby czułam się pusta i zimna. Uświadomiłam to sobie dopiero po jakimś czasie. Zadałam sobie pytania: czy potrafię kochać?; czy potrafię współczuć?; czy zależy mi na kimś w jakiś szczególny sposób?

Odpowiedź na wszystkie pytania brzmiała: NIE.

Co oni czują?

Teraz wyobraź sobie, że to Ty jesteś w sytuacji Twoich rodziców, czy rodzeństwa. Twoje dziecko/brat/siostra mają anoreksję. Po chwili zdajesz sobie sprawę, że niestety sprawa nie jest tak prosta, jakby się to wydawało. 17-latki nie przykujesz do łóżka i nie będziesz karmił kaszką manną na mleku. Nie wystarczy powiedzieć: "Jedz i nie ćwicz" lub "Jesteś za chudy - zrób coś z tym." Widzisz to wszystko - Twoje dziecko się wyniszcza, zabija, znika. A Ty szybko stajesz się kompletnie bezradny.

Próbujesz rozmawiać, lecz nie jesteś psychologiem, więc nie wiesz dokładnie, co można powiedzieć takiej osobie, a czego broń Boże nie wolno. Delikatnie sugerujesz, że przesadza; że już jest bardzo szczupła/y; że nie może jeść tak mało; że pójdziecie z tym do specjalisty. I co słyszysz w odpowiedzi?

Ja i anoreksja? Ja jestem na nią z gruba/y. I oszalałeś? Nie będę jeść tak dużo! Roztyję się jak świnia!

Moment posiłku. Dzień wcześniej ustaliliście, że to Ty będziesz odmierzać ich porcje, aby były obiektywne. Tym razem musi się udać. Więc sam nakładasz swojemu dziecku porcję obiadu - trochę mniejszą niż swoją - aby nie wywoływać awantury. Kładziesz talerz przed nim i się zaczyna. Kłótnia trwająca 30 minut:

Co to w ogóle ma być? To jest jedzenie? To jest tłuste jak smalec. Ohyda. Nie będę jeść takiego gówna. Nie tknę tego. Poza tym porcji większej już nie mogłeś/aś nałożyć? Mam największą porcję z Was! Nawet tata ma mniejszą.

I tak niemal codziennie.

Kiedy gotujesz ciągle jakimś trafem Twoje dziecko znajduje się w kuchni. Obserwuje wszystko co robisz. Dosłownie patrzy Ci na ręce. Gdy nalewasz olej na patelnię, cała/y roztrzęsiona/y mówi:

No nie tyle oleju! Ja tego nie zjem.

Zaczyna na Ciebie krzyczeć. Kolejna awantura.

To tylko kilka przykładów; resztę możecie dopisać sami.

Rozterki

Bywa, że już naprawdę rodzina nie wie co robić. Szczególnie, gdy BMI jest dramatycznie niskie, a dana osoba nadal chudnie. Pamiętam awantury dotyczące mojej choroby. Ale nie awantury przy obiedzie. Słyszałam jak rodzice się kłócą między sobą. Mój brat również często tam był (mam brata starszego o 3 lata). Wiele razy słyszałam, jak mama mówi:

Ja już tego nie wytrzymam. Ja już mam dosyć. Niech się wynosi z tego domu. Niech umrze, jeśli tego chce.

To były jedyne słowa, które do mnie docierały. Bolało. Jak cholera.

Dopiero teraz, gdy jestem zdrowa potrafię się postawić w sytuacji w jakiej oni się znaleźli. W najgorszym momencie, kiedy dziecko naprawdę nie chce współpracować, nie radzi sobie kompletnie, pomimo tego, że zaczęło uświadamiać sobie chorobę,a rodzina jest już kompletnie bezradna ,pozostaje tylko jedno - SZPITAL.

Pamiętam dzień mojej pierwszej wizyty u psychiatry. Myślałam, że tylko mnie zdiagnozuje i pomoże mi wyzdrowieć. To był psychiatra na kasę chorych (pisałam o tym w innym poście ;) ). Weszłam tam i z miejsca dostałam skierowanie na oddział. Byłam spanikowana, rozpłakałam się momentalnie. Ale mina mojego taty, który ze mną tam był mogła się równać z moją. On również cierpiał.

Ta decyzja musiała być dla nich okropnie trudna. Wiesz, że zamykasz swoje własne dziecko w szpitalu psychiatrycznym, gdzie nie możesz wyjść przez miesiąc na świeże powietrze. Gdzie nie będzie mogło chodzić do szkoły. Gdzie będzie odcięte od świata - nie można tam posiadać telefonu; można go było dostać chyba tylko na 2 godziny. Ale nie widzisz innego wyjścia.

Rozmawiałam o tym później z rodzicami. Powiedzieli mi, że cierpieli tak samo jak ja. Słysząc mój głos w słuchawce, błagający o wypis na żądanie i wiedząc, że nie mogą tego zrobić.

Oni też cierpią

U mnie, przez najcięższe stadium choroby - rodzina nie istniała. Byliśmy osobami, które żyją w tym samym budynku i kłócą się, gdy się na siebie natkną. Wiem, że na nich odcisnęło to wszystko poważne piętno. Pewnie mimo wszystko mniejsze niż na mnie, ale jednak wciąż ogromne.

Chcę po prostu, abyście ich zrozumieli. Abyście nie wymyślali jakichś fałszywych intencji, których nie ma. Rodzice nie chcą Was jak "najszybciej utuczyć". Oni naprawdę się starają. Wiem jak to jest - kiedy będziecie jeść wspólny obiad, anoreksja będzie Ci wmawiać, że ten z rąk mamy ma milion kalorii. Jest wiele innych podobnych sytuacji, w których będziecie ich posądzać o złe zamiary - jednak nie chcę ich przytaczać, bo boję się, że dopiero wtedy przyjdzie Wam do głowy: "Rzeczywiście może tak być" i zaczniecie schizować ;)

Traktujcie ich jak sprzymierzeńców. A nie jak wrogów. Wiem, że to nie jest łatwe i to nie stanie się ot tak, lecz próbujcie. Tłumaczcie sobie w głowie jaka jest prawda. Bo to rodzina zawsze będzie stała po Twojej stronie, nie anoreksja.

Miłego dnia !

xxx

Teledysk mi się nie podoba, ale piosenka <3

P.S.: Przepraszam, że zniknęłam, ale wiecie - muszę czasem też uporządkować swoje życie :) Muszę na nowo się przyzwyczaić do pisania dla Was :D

11:04
8 Comments

Otyłość po recovery?

strach przed

W głowie każdej osoby przechodzącej na recovery pojawia się wątpliwość. Waga rośnie. To jest nieuniknione, że, aby wyzdrowieć porzucamy wszystkie idee bycia nieestetycznie wychudzoną osobą. Musimy osiągnąć tą SWOJĄ wagę, która pozwoli naszemu ciału normalnie funkcjonować. Jednak ten strach. Myślisz:

Skoro teraz odzyskuję wagę na diecie 3000 kalorii to dlaczego miałaby ta waga w końcu stanąć? Przecież będę tyć w nieskończoność. Przyzwyczaję się do jedzenia tej ilości kalorii, a moje BMI nagle zacznie wskazywać nadwagę. A do tego jeszcze ten Extreme Hunger. Będę tak się objadać w nieskończoność...

Zacznijmy od diety 3000 kalorii. Ustaliliśmy już, że bezdyskusyjnie potrzebujesz tylu kalorii. Waga nie rośnie na tej diecie już zawsze. Biorąc pod lupę mój przypadek - jadłam 3000 kalorii i odzyskiwałam na tym wagę. Potem pojawił się jeszcze EH. I co? Nadal jem 3000 kalorii, a waga stoi. Tylko jak to możliwe?

No cóż. Organizm zatrzymuje się na tej swojej "wybranej" wadze, w której najlepiej funkcjonuje. Dla niego bez sensu jest dążenie do nadwagi, skoro to jest dla niego równie niezdrowe jak wychudzenie. Więc jeśli boisz się, że będziesz mieć znowu ważyć według BMI "dużo za dużo" jak przed anoreksją - jest to kompletnie niepotrzebne i nieuzasadnione :)

Kończysz na najlepszej wadze dla Ciebie

Tak jak już pisałam nie ma mowy o żadnym wybieraniu wagi. Jeśli miesiączka pojawi się przed osiągnięciem "Twojej" wagi wbrew pozorom nie oznacza to końca recovery. To świetnie, że miesiączką się pojawiła, ale większość z Was będąc w niedowadze nadal nie jest zdrowa psychicznie, więc prawdopodobnie spróbowałaby jeść mniej i przedostać się do stanu zawieszenia.

Jednak odzyskiwanie miesiączki przy nieosiągnięciu wagi docelowej jest bardzo rzadkie - dlatego nie będę się nad tym rozwodzić.

Wiele osób panikuje widząc, że dochodzą już do wagi normalnej, a tutaj wciąż występują EH, waga wzrasta w podobnym tempie jak w "środku" recovery, więc coś jest nie tak. Uspokoję Was - wszystko jest w porządku. Odbudowa organizmu - nawet przy końcu leczenia - najczęściej przebiega w tym samym, stałym tempie. Będziecie odzyskiwać tyle, ile odzyskiwaliście wcześniej, aż nie osiągnięcie punktu docelowego ;)

Końcówka recovery, a Extreme Hunger nie ustępuje

Nawiązując znowu do EH. Pamiętam, gdy przekroczyłam próg niedowagi i weszłam na wagę normalną. Przez całe życie miałam niedowagę i BMI na poziomie 17 z groszami. A tutaj nagle więcej? Coś jest nie tak! Jadłam wciąż tyle samo, ale poczułam narastającą panikę. EH wciąż się pojawia często, a ja już ważę więcej. To na pewno kompulsywne objadanie się! Tylko coś nie tak było z okresem, ponieważ się nie pojawiał.

Więc zaczęłam się zastanawiać, co zrobić. Poleciałam do psychiatry i mówiłam o moich napadach. Przepisała mi jakieś leki, które właściwie od razu mogłam wyrzucić do śmieci. Pozostało mi trzeźwe myślenie o tym wszystkim. Był to moment, gdy potrafiłam to robić, ponieważ anoreksja już była małą cząstką mnie.

No dobra - myślałam - nie mam okresu i cały czas jem bardzo dużo. Może to oznacza, że organizm jeszcze się nie odbudował? Przecież miesiączka jest ważniejsza niż jakieś parę kilogramów więcej. Ponadto, gdy woda ze mnie zejdzie wszystko będzie ok. Dostaję komplementy - cały czas. Że lepiej wyglądam. Że i tak jestem mega szczupła. No i właściwie rzeczywiście nie jest tak źle. Nie ważę się. Koniec kropka.

Czułam dyskomfort - nie będę kłamać - ważę aktualnie 8 kilogramów więcej niż przed chorobą. Ale moje ciało wiedziało co robi. Czułam to. Wystarczy mu zaufać. Ono Cię nie oszuka - nie ma w tym interesu. I tak naprawdę teraz paradoksalnie jestem o wieeeeeleeee bardziej pewna siebie niż przed chorobą i w trakcie jej trwania. Czuję się atrakcyjniejsza. Widocznie mój organizm już miał dość niedowagi, zapomniał jaką wagę miałam przed chorobą i wybrał sobie wagę idealną. I TO JEST OK.

Ale jednak w internecie znajdziemy historię ludzi, którzy są otyli

Ja mam własne zdanie na ten temat i zaraz Wam o tym opowiem.

Wiele osób przechodzi na recovery , bo wiedzą, że muszą. Więc jedzą, dużo, dużo, dużo, ale nie po to by wyzdrowieć. Zajadają nienawiść do samych siebie. Niesamowicie ważne jest to, aby nad tym pracować. Wiedzieć po co to robisz. Podejście: jestem grubą świnią i mam wszystko w czterech literach nie przyniesie w większości nic dobrego. Odzyskujesz wagę i jesz, ponieważ...

CHCESZ BYĆ ZDROWY I SZCZĘŚLIWY

Brzmi może jak banał, ale nic bardziej prawdziwego nie może być zawarte w jednym zdaniu. I to właśnie dlatego ludzie stają się po anoreksji otyli. Nie skupiają się na tym, co mówi do nich organizm, nie walczą ze swoimi fobiami, tylko skupiają się nad tym, że siebie nienawidzą.

Mimo wszystko są to bardzo rzadkie przypadki - mam na myśli otyłość po anoreksji. Jednak wolałam o tym wspomnieć, ponieważ jesteście czujni i pewnie dużo czytacie o swojej chorobie, więc od razu pojawiłyby się przykłady wyjątków od reguły.

Miłego dnia, Kochani!

xxx

09:57
5 Comments

Ale ja nie kwalifikuję się na recovery

czy recovery jest dla mnie

Wielu z Was ciągle uważa, że nie kwalifikuje się na recovery. Powody podawane przez Was? Mam BMI w normie lub nie jestem bardzo wychudzony. Ponadto (u dziewczyn) mam miesiączkę. No i oczywiście jem 1800 kalorii, więc to już w ogóle odpada. Inny powód to odzyskiwanie wagi na diecie niskokalorycznej typu: 1600-2000 kalorii.

Nadal nie jesteś pewien, czy się kwalifikujesz? Mam dla Ciebie pytania, na które odpowiadamy "Tak" lub "Nie" :

Czy nadal masz obsesję na punkcie godzin jedzenia?
Czy boisz się danej grupy produktów typu węglowodany, tłuszcze?
Czy nie jesz jedzenia nieznanego pochodzenia (bary szybkiej obsługi itp.)?
Czy wszyscy dookoła mówią Ci, że powinieneś przytyć, lecz myślisz o tym: "Kłamią. Przecież jestem normalny"?
Nie masz miesiączki?
Czy jesz mniej niż zalecane 2500-3000 kalorii?
Czy odzyskujesz wagę na diecie niskokalorycznej?
Czy spędzasz całe dnie na planowaniu swoich posiłków na dany dzień lub na dni następne?
Czy na zakupach potrafisz spędzać godziny czytając etykietki produktów i tak ich nie kupując?
Czy Twoja przeglądarka ma w zakładkach setki przepisów, a Ty mógłbyś przez cały dzień szukać najlepszej owsianki, której prawdopodobnie i tak nie ugotujesz?
Starasz się stosować do wszystkich zasad "zdrowego" odżywiania?
Czy nie jesz słodyczy pomimo tego, że kiedyś je uwielbiałeś wmawiając sobie, że są niezdrowe lub nagle są dla Ciebie ohydne?
Nie potrafisz usiedzieć w miejscu?
Czy wolisz stać w autobusie, bo wydaje Ci się, że spalisz więcej kalorii?
Czy boisz się siedzieć po posiłkach?
Czy chodzisz dłuższą drogą do każdego punktu docelowego osiągając przy tym prędkość światła? :P
Czy byłeś długo na diecie niskoenergetycznej?
Czy próbujesz nakłonić rodzinę do zdrowego odżywiania?
Czy gotujesz posiłki tylko dla siebie?
Czy boisz się wyskoczyć na spontaniczną pizzę ze znajomymi?
Czy w głowie ciągle kalkulujesz (nawet mniej więcej) ile kalorii już zjadłaś?
Czy Twoje posiłki są monotonne?
Czy wszyscy mówią Ci, że ubierasz się za lekko?
Czy czujesz się grubo pomimo tego, że BMI wskazuje niedowagę lub wagę normalną, a ponadto wszyscy powtarzają, że jesteś szczupły/chudy?
Czy nie akceptujesz siebie?
Czy ważysz się obsesyjnie?
Czy wygasło Ci zainteresowanie płcią przeciwną?
Czy Twoje posiłki trwają bardzo długo?
Czy fotografujesz czasem swoje jedzenie i ogólnie starasz się o to, aby wyglądało bardzo atrakcyjnie?
Czy będąc w restauracji starasz się dociekać o skład i sposób przygotowania potrawy?
Czy jest Ci wiecznie zimno?
Czy Twoje włosy wypadają?

Można by tak wymieniać miesiącami, ale myślę, że to główne wyznaczniki. :D Jeśli chociaż na kilka z nich odpowiedziałeś TAK, to kwalifikujesz się na recovery.

Krótko i na temat :D

Miłego dnia, kochani!!!

xxx

10:33
4 Comments

Co z tym okresem?

okres

Będzie to post przeznaczony tylko dla dziewczyn/kobiet. Jak zauważyłyście nieważne jakie masz BMI - czy w normie, czy niedowagę - praktycznie każda z Was straciła okres wraz z zachorowaniem na anoreksję. Ciągle kierujecie pytania do mnie w stylu: jak odzyskać miesiączkę? Nic dziwnego. Jest to bardzo istotna rzecz w życiu kobiety, ponieważ żadna z nas nie chce pozbawić się możliwości zajścia w ciążę w przyszłości.

I TAK NIE CHCĘ MIEĆ DZIECI

Och... Skąd ja to znam. Pamiętam moją wersję rozumowania.

Najwyżej nie będę mieć dzieci. I tak nie wyobrażam się w roli matki. Ponadto lepiej nie mieć dzieci niż nie akceptować się do końca życia.

Tsa... Bo przecież dodatkowe 5 kg mnie zabije, sprawi, że poczuję się jak gruba świnia. Nieważny był mój brak samoakceptacji już wtedy. Wydawało mi się, że każdy dodatkowy kilogram pogorszy moją psychikę.

I to rozumowanie: bezpłodność, a WYIMAGINOWANE niskie poczucie własnej wartości. No kurde mać. Co za bzdura. Prawda jest dość dziwna, ponieważ mogę Wam teraz ją przekazać, ale i tak z 80% z Was podda to wątpliwości, albo po prostu oleje. Lecz muszę to zrobić. Otóż:

Gdy odzyskasz wagę Twoje poczucie własnej wartości po prawidłowym przejściu recovery - mam na myśli takiego recovery, w którym naprawdę chcemy być zdrowe i NAPRAWDĘ walczymy WZRASTA.

I to nie podlega wątpliwości. Ponieważ po drodze musicie się nauczyć samoakceptacji. Nie wystarczy tylko jeść i pielęgnować nienawiści do samej siebie ;)

W ogóle to skąd bierzemy ten argument: " I tak nie chciałam mieć dzieci?".

Może to dlatego, że jeszcze nie masz męża? Nie spotkałaś odpowiedniej osoby? Sprawa wygląda tak: w momencie, gdy kogoś naprawdę pokochasz bardzo prawdopodobne, że właśnie wtedy będziesz chciała zajść w ciążę. I co wtedy powiesz mężowi?

Przepraszam, ale gdy byłam młoda stwierdziłam, że liczba na wadze pokazująca o 5 mniej jest ważniejsza niż szczęście do końca życia i możliwość założenia rodziny.

Troszkę nielogiczne, prawda?

JAK MOGĘ SOBIE POMÓC?

Nie wolno ćwiczyć.

Mówiłam już o tym tyle razy, że tutaj nie będę się rozpisywać. ;) W skrócie: organizm się NIE zregeneruje przy dalszym dręczeniu go ćwiczeniami. I tutaj każdy kontrargument będzie bzdurą. Jeśli jakiś Ci się nasuwa: "Mam duży brzuch, gruba uda" itp., to zatkaj proszę anoreksji usta, bo się upokarza. :P
Jedz dużo tłuszczów.

Naprawdę dużo. Mogłabym tutaj podsuwać Wam jakieś naukowe wytłumaczenia tego, ale właściwie - co to za różnica, skoro to pomaga? :P Po prostu jemy mnóstwo orzechów i masła orzechowego, dodajemy dużo oliwy/oleju i masła (nie wliczamy ich do bilansu 3000 kalorii, ponieważ nie wpływają na wagę ;) ), można również dołączyć awokado. Wiem, że niektóre z Was wspominały o czekoladzie, lecz tutaj to nie jest jakieś potwierdzone.
Uzbrój się w cierpliwość.

To nie jest tak, że okres wraca od razu po przekroczeniu BMI 18,5. Ja musiałam ważyć 8 kilogramów więcej niż przed chorobą, aby miesiączka powróciła. Skoro nie wracał, a miałam EH dalej - po prostu się temu poddałam. I to była świetna decyzja! Więc u mnie wystąpił przy BMI ok. 19,4.

A CO Z TABLETKAMI?

Oczywiście brałam je. Lecz sprawa miała się następująco. Tabletki są - okres jest. Tabletki odstawione - nie ma. Miałam wtedy niskie BMI - coś ok. 17-18. Może niższe. Tak naprawdę to jest to strata pieniędzy, ponieważ po odstawieniu w większości przypadków tego okresu nie będzie. Wydawało mi się, że skoro go dostałam (nawet z hormonami) to już jest zarąbiście, ale po odstawieniu... Eh...

I wtedy po odstawieniu nie umówiłam się na kolejną wizytę. Stwierdziłam, że tak nie może być. Albo wróci sam, albo nie. 17-, czy 18-latka nie będzie się faszerować lekami na miesiączkę. Jeśli okres sam się nie pojawia są dwie proste przyczyny:

straciłaś go na zawsze (niestety się zdarza :( )

Twoja waga nie jest Twoją optymalną wagą (występuje częściej)

Oczywiście jest jeszcze jeden wyjątek: kiedy organizm sam się zatrzymał na BMI np. 19, ale okres nie wraca, wtedy czekamy i stosujemy zasady zawarte w poprzedniej części posta. :)

Jeśli wybierzesz sobie wagę - na przykład na granicy BMI 18, to szanse na to, że odzyskasz miesiączkę są praktycznie równe zeru. Naprawdę. Musisz zaufać ciału. Prawda jest taka, że możesz dobić np. do BMI 19,8, a potem stopniowo waga będzie powracać SAMOISTNIE do Twojej wagi sprzed choroby. Wiele jest takich przypadków. Tutaj sprawdza się cierpliwość.

Mam nadzieję, że rozwiałam Wasze watpliwości dotyczące tego tematu - w razie pytań zapraszam na aska :)

P.S.: Wiadomo, że odwoływanie się do BMI nie jest jakieś super, ale nie mogę tego inaczej uogólnić. ;)

MIŁEGO DNIA!!! <3

Jakieś zdjęcia dodam jutro, bo mi komp szwankuje :P

17:18
13 Comments

Gdy inni się odchudzają

jak się przełamać

Prawie wszystkie osoby na recovery - szczególnie na początku - ogromnie zwraca uwagę nie tylko na to co one same jedzą, ale też co jedzą inni ludzie. Gdy słyszycie, że ktoś mówi o odchudzaniu, ćwiczeniach, jedzeniu od razu macie ochotę wtrącić się do konwersacji, prawda? :P

Lecz wiem, że nie wszyscy radzicie sobie z rozmowami podczas których, ktoś mówi:

"Udało mi się schudnąć kilogram!"

I wtedy pojawia się:

Zastanawianie nad słusznością recovery

Zaczynacie myśleć:

Ona może sobie chudnąć. Ćwiczy i nikt się nie czepia. A ja ? Jem dużo jak świnia. Pochłaniam tabliczkę czekolady przed snem i ciągle nic nie robię tylko tyję.

Dla wielu osób może to być impuls do powrócenia do błędnego koła lub chwilowe załamanie. Ale zanim zrobisz coś głupiego - zastanów się:

Jaki to ma związek ze mną?

No właśnie żadnego. Nie możesz, po prostu nie możesz porównywać się do osoby zdrowej. Każda osoba ma inną historię, inne przeżycia, inne cele i nie przyrównujemy tego.

Ktoś chce być lekarzem, natomiast Ty chcesz być programistą. Ktoś chce śpiewać, inny tańczyć. Ktoś jest chory i chce wyzdrowieć, a ktoś inny ma nadwagę i usiłuje schudnąć.

To jest normalne. Zawsze znajdzie się jakaś osoba w Waszym otoczeniu, która będzie gadać o tym jak to bardzo jest niezadowolona ze swojej wagi, że boczki jej wystają, albo, że ma grube nogi. Ponadto będzie opowiadać o nowej diecie znalezionej w internecie, albo negatywnym wpływie jakiegoś jedzenia na Twoje zdrowie.

No, ale co mam robić?

Po pierwsze: nie dyskutuj o tym.

Wychudzona osoba, która wypowiada się na temat jakiejś diety lub szkodliwego wpływu jakiegoś związku chemicznego na organizm - NIE. :P Pomyślą, że coś jest z Wami nie tak - w tym złym sensie :D Uważajcie, aby tego nie robić i jak najbardziej unikać takich dyskusji.

Po drugie: koniec porównywania.

Wydaje Ci się, że osoba, która nawija o diecie jest Twojej wagi? Na 80% nie jest - znowu działa tutaj anoreksja, która Ci wmawia bzdury. A nawet jeśli jest, to na gadaniu się u niej skończy. :D

I teraz spójrz: ta osoba nagle zrezygnuje po tygodniu ze swojej "cudownej" diety, a Ty stwierdzisz przez to jej gadanie: "Nie mogę tyle jeść. Ograniczę. Roztyję się". Waga poleci. Zrujnujesz postępy. Cofniesz się. I znowu oddalisz od marzenia bycia zdrową i piękną osobą.

Natomiast osobę opowiadającą o tym jak to ćwiczy zobaczysz za rogiem wcinającą burgera. :D

Po trzecie: ktoś chudnie, a Ty zazdrościsz? STOP.

Pamiętaj o swoim celu. Jeśli osoba ze zdrową wagą się odchudza - jest to już problem podobny do Twojego , więc tym bardziej nie możesz naśladować jej zachowania. Jeśli natomiast ma nadwagę i chcę troszkę schudnąć - to świetnie. To znaczy, że dba o siebie. Chce być zdrową osobą, tak jak Ty musisz odzyskać parę kilogramów, aby być zdrowym człowiekiem.

Po czwarte: nie jesteś jak inni, ponieważ chorujesz na ŚMIERTELNĄ chorobę.

Więc w ogóle po co się porównujesz ze zdrowymi ludźmi? Oni nie mają takiej historii. Zachorowałeś i masz możliwość coś z tym zrobić. Nie w każdej chorobie masz jakikolwiek wybór. A Ty możesz się ocalić. I chcesz zaprzepaścić swój wybór, dlatego, że ktoś się odchudza? Dlatego, że porównałeś swoje ciało do czyjegoś i stwierdziłeś: "Jestem grubszy, a jeszcze muszę przytyć. Już nie będę tyle jeść" , pomimo tego, że w głowie obija Ci się cały czas myśl o anoreksji, która podpowiada Ci owe rzeczy oraz skrzywia obraz siebie?

Zniszczyłeś swoje ciało - musisz je odbudować. Ono będzie z Tobą do końca życia. Jeśli teraz wyrządzisz mu krzywdę, nabawisz się jakiejś poważniejszej choroby będącej powikłaniami będziesz się z tą chorobą borykał do końca życia.

Nie pozwólcie, aby czyjeś czyny wpływały na Wasze! To Wy toczycie ogromną walkę - o siebie. Ich bitewka o zrzucenie kilku kilogramów jest niczym. Byliście tam już kiedyś i spójrzcie do czego Was to doprowadziło. Już nigdy tam nie wracamy.

Przy tym, co Wy teraz próbujecie zrobić to ich wyzwanie to gówno. Jeśli wygracie właśnie TĄ bitwę - będziecie mistrzami do końca życia!

A ja chcę kiedyś się z Moimi Mistrzami wyskoczyć na burgery i lody. Duże. W czekoladzie. Pyszne i kaloryczne :D Czekam na Was, bo już coraz cieplejsze dni nastają :)

Miłego dnia, kochani! <3

17:00
11 Comments

Nie czujesz w 100%, że chcesz wyzdrowieć

Nie rób tego. NIGDY

Niech dotrze do Ciebie absurd Twoich myśli

NIGDY NIE BIERZ MYŚLI SPOWODOWANYCH PRZEZ ANOREKSJĘ ZA TWOJE