W pewnym momencie myślisz sobie: to jest bagno. Nigdy nie uda mi się z tego wyjść. To nigdy się nie skończy. Czujesz się ze sobą źle. Obleśnie. Najchętniej wziąłbyś nożyczki i poodcinał sobie poszczególne części ciała. Przecież każda z nich jest ohydna. Jak teraz żyć?! W takim ciele? Z takimi nogami?

 Pewnie zawsze już tak będzie. Brak samoakceptacji, uczucie bycia "grubą", kłótnie w domu, niemożność zjedzenia niczego ponad limit kalorii, który masz wrażenie, że wyrył Ci się w umyśle. Z jednej strony chciałbyś wszystko zmienić. Skończyć z tym. Lecz nie przeobrażasz myśli w czyny.

Przychodzi wszystko naraz. Mętlik w głowie, jak nigdy dotąd. Jak sobie z nim poradzić? Krzyk, płacz pod kołdrą i wtedy zaczyna się najgorsze...





Nadszedł kiedyś moment, kiedy zaczęłam się modlić do Boga, aby odebrał mi życie. Nie widziałam innej drogi. Miałam wrażenie, że nigdy nie będzie lepiej. Emocje rozrywały mnie. Czułam się, tak, jakbym lada chwila miała eksplodować pod ich nadmiarem. Chciałam wrzeszczeć, aż moje płuca nie wytrzymają. Płakałam. Właściwie to nie był płacz. To był stan, gdy moje oczy zamieniały się w strumienie.

W końcu nie wytrzymałam. Wiedziałam, że muszę jakoś rozładować te emocje. Spojrzałam na moją rękę,a  w mojej głowie zapaliło się światełko. Zaczęłam delikatnie, potem coraz głębiej. Ulga była przez może minutę. Po tym czasie patrzyłam na nadgarstek z dezaprobatą, przeklinając się za głupotę.

"Przecież te ślady zostaną Ci na zawsze". - mówiłam do siebie.

Kiedy moja mama po raz pierwszy zobaczyła, co zrobiłam wszczęła awanturę. Uważała, że zrobiłam to, aby zwrócić na siebie uwagę. To tak nie działa. Nie znam osoby, która kiedykolwiek zrobiłaby sobie krzywdę po to, żeby rodzice "przypomnieli sobie" o jej istnieniu. Niemy krzyk. Tak bym to nazwała. Szczyt niemożności poradzenia sobie z otaczającym światem.






W okresie anoreksji połączonej z depresją nie byłam sobą. Podczas zajęć w szkole wegetowałam. Nie chciało mi się rozmawiać z nikim, nawet z moją przyjaciółką, przez co strasznie się od siebie oddaliłyśmy. Na przerwie potrafiłam patrzeć cały czas w jeden punkt, myśląc o tym, co będzie , gdy wrócę do domu i, czy kanapki przygotowane przez mamę lub tatę nie mają za dużo masła.

To był czas, w którym nie myślałam racjonalnie i stałam się aspołeczna. Praktycznie nie miałam znajomych - oczywiście na własne życzenie. Do tego idiotyczne zachowania. Potrafiłam wyjść do szkoły bez skarpetek, w "Vansach", podczas gdy na dworze były dwa stopnie. Wszystko przeliczałam na kalorie. To była obsesja. Według Anoreksji to, że mama zmusiła mnie do założenia swetra trzeba było uwzględnić w ilości wyrzuconego jedzenia. Bo przecież na pewno spalę mniej kalorii i okropnie przytyję! Skarpetki w butach? To na pewno kolejne niespalone kalorie. Lepiej dmuchać na zimne. Nawet , gdyby ta teoria była bzdurna nie mogłam ryzykować. Anoreksja na pewno ma rację. Ileś razy zdarzyło się, że przy mojej bezradnej przyjaciółce wyrzucałam chleb, z powodu porannej kłótni z rodziną. Co prawda czułam potem wyrzuty sumienia. Ale jestem typem osoby, która działa dość impulsywnie, co w tamtym okresie baaaardzo się nasiliło.








Myśli samobójcze towarzyszyły mi praktycznie non stop. Często zapominałam o tym, dlaczego chcę się zabić. To już nie miało znaczenia. W głowie wiele razy sobie to wyobrażałam. Wydawało mi się, że to byłoby najlepsze wyjście. Skoro teraz jest tak źle, to t a m musi być lepiej, prawda? Przecież nie jestem w stanie zmienić mojej sytuacji życiowej. Anoreksja jest silniejsza. Mam już dość. Poddaję się. Tyle lat wegetacji.  Nawet nie można nazwać tego życiem!

Płakałam codziennie. Dużo. Zastanawiałam się, dlaczego akurat mi się to przytrafiło. Czy Bóg nie widzi, że sobie z tym nie radzę? Że to mnie zabija?  Że mam dość?



Pewnie widział. Dlatego dał mi jeszcze jedną szansę.

Gdy patrzę teraz na te blizny bardzo żałuję. Wiem, że to pozostanie ze mną na zawsze. Wyblakną - to prawda, ale nigdy nie znikną.

W późniejszym okresie choroby znalazłam inne sposoby wyładowywania emocji, które działają znacznie lepiej niż robienie sobie krzywdy. Jednak najlepsze okazało się:

- Rzucanie poduszką o ścianę. -

 

 

Potem mama dokupiła mi także pluszową piłkę, która świetnie spełniała swoje zadanie. Gdy byłam zdenerwowana, rozgoryczona lub wręcz wściekła brałam poduszkę lub ową piłeczkę i rzucałam o ścianę z całej siły (wiele razy), aż nie poczułam się lepiej. Spokojniej.







Jak widzisz - ja też miałam myśli samobójcze. Prawdopodobnie z tego samego powodu co Ty. Jak widać, żyję, piszę dla Was i udało mi się z tym skończyć.
Pewnie w tym momencie wszystko straciło dla Ciebie sens. Lecz wyzdrowienie jest możliwe.  I to nastąpi. Tylko nie możesz się teraz poddać, mówiąc:

Anoreksja i tak jest silniejsza. Nie mam z nią szans. Boję się. Boję się jeść więcej. Nie dam rady się przełamać. Będę się czuć źle z inną wagą...

Dasz radę. Ja podołałam, a byłam ws tanie wyniszczenia. Musiałam odzyskać (UWAGA, UWAGA)

 20 kg.