Super ze jesteś 😍😍 napisz czy u Ciebie wszystko dobrze !!

Ale z jedzeniem wszystko ok ?? U mnie walka..

Ograniczam nadal ważę ok. 40 kg wzrost 165 cm i uważam że wyglądam normalnie poza tym bez przerw jestem w ruchu nie mogę nOrmianie posiedzieć musze chodzić albo chociaż stac

Nie jem.. boje się. . Nie wiem jak uporać się z tym lekiem

Kochana, to nie bełkot. Nawet tak nie mów. Czy wiesz, że polecam Twojego bloga wszystkim anorektyczkom które do mnie piszą? - Ania, Wilczo Głodna

Cześć! Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo czekałam na Twój powrót. Trafiłam na ten blog po 1,5 rocznej walce z wiatrakami, gdy nie miałam już totalnie siły, w jeden wieczór pochłonęłam dosłownie wszystko, co w tamtym momencie tu było. W tą i z powrotem wertowałam Twojego aska. I tak przez kolejne 2,5 roku z różną częstotliwością, w chwilach słabości. Chcę Ci podziękować, chociaż zdarzały się momenty, w których z bezsilności miałam do Ciebie ogromny żal, ze się nie odzywasz, ale przez cały czas miałam nadzieję, ze to dlatego, ze zaczęłaś ‚normalnie’ żyć. I po raz n-ty czytałam i czytałam, i uspokajałam swoje myśli tym, co napisałaś dla nas wcześniej. Oczywiście z rożnym skutkiem, to była walka o każdy dzień, w którym każdy głębszy oddech był sukcesem. I tak do dzisiaj, momentu w którym zajrzałam tu juz nie w poszukiwaniu ratunku, ale z czystej ciekawości. Gdy zdarzają się chwile słabości, ale jedzenie nie jest juz substytutem życia i odczuwania, a ćwiczenia i ruch - przyjemnością (hahah powiedzmy ;D), a nie przymusem i karą, katowaniem się. I mimo ze ten niepokój, czy lęk który przez cały czas siedzi gdzies tam z tylu głowy czasem dochodzi do głosu i daje o sobie znac - da się go zagłuszyć dziewczyny. Przemówić mu - sobie do rozsądku, chociaż na początku strasznie się awanturuje, krzyczy jeszcze głośniej, nasz umysł i ciało cierpi. I właśnie w takich momentach nie pozostaje nic innego, jak zagryźć ząbki i przemówić do samej siebie siłą argumentów i wiarą, ze naprawdę warto przecierpieć. Dziękuję Ci, nie wiem, czy bez Twojego bloga znalazłabym się w tym miejscu. A do Was, wszystkich fighterek, niezależnie od Waszej wagi, podejscia i nastawienia - uwierzcie tej dziewczynie, wtedy ta praca staje się łatwiejsza. I cały czas do przodu, nawet jeśli zrobicie parę kroków do tylu. To nadal droga do normalnego życia, kręta, wyboista i wyczerpująca. Ale smak ‚zwycięstwa’ jest lepszy, niż tego zakazanego przeklętego ukochanego batonika. Bo będzie smakował satysfakcją i spokojem. I możesz go spróbować w każdej chwili.

Przychodzi taki moment podczas tej choroby, że już nie masz siły "walczyc" w sensie jakby to była walka sama ze sobą, z tym chochlikiem (tak go nazywam) w środku, który ciągle mówił mi, że nie moge jeść, że jestem gruba, brzydka i nic nie warta. Rok temu po kolejnej wizycie u lekrza, bezowocnej, beznadziejnej i totalnie bezsensu wziełam sie w garść i postanowiłam, że koniec ! teraz Ja bede rządzić, nie CHOCHLIK! . Ja dokladnie wiedziałam co mi jest, ale udawałam , że w sumie nie wiem czmeu nie mam okresu już drugi rok, czemu jestem słaba, wkurzona , wiecznie zła. Planowaliśmy wesele, wspolne zycie, a ja bujam sie po lekarzach i udaje, że zbieram zycie do kupy...życie zebrałam do kupy dopiero teraz, półtorej roku cięzkiej walki z samą soba, z tym chochlikiem. I to dzieki Tobie , bo byłas motywatorem, bo odpowiedziałas na wiele pytań , bo wspierałaś. miałam gorszy dzien, odpalałam bloga, czytałam i tak w kółko. Jest cięzko, ale warto. Odzyskałam swoje życie, teraz patrze na to z boku i myśle, że to nie byłam ja... dziwne uczucie. Jeszcze dużo pracy przede mną, jeszcze w głowie czasami coś tam się odezwie, jeszcze nie jestem 100 % pewna siebie , ale jest dużo dużo lepiej. Jedzmy, żyjmy, dbajmy o siebie! to na początku recovery wygląda tak przerażająco, a teraz po czasie uwązam, że nie można tyle przy tym myślec, poddać sie temu , akceptować i życ dalej. zycie mamy jendo, nie marnujmy go! dzieki za bloga! myśle, że wilu z Nas pomógł w odnelezieniu spokoju!

Masz moze konto na instagramie? :)

Ten komentarz został usunięty przez autora.

Ciekawa jestem co u Ciebie słychać! Jak sobie radzisz w życiu mając taką przeszłość i czy tematyka zaburzeń jest już całkowicie za Tobą! Twój blog bardzo mi pomógł w moich zmaganiach!
♥