Wiele razy pytaliście mnie o mój aktualny wygląd. Mówiliście, że chcecie zobaczyć jak się wygląda po Minnie Maud, Extreme Hunger i szeregu innych etapów. Długo z tym zwlekałam. Wydawało mi się, że umieszczanie moich zdjęć tutaj nie jest najlepszym pomysłem. Jednak w końcu doszłam do wniosku, że to zrobię - dla Was. Aby Was zmotywować i być tym ŻYWYM PRZYKŁADEM :D

Chciałabym już na początku dodać, że zdjęcia nie są z czasów , gdy moje BMI sięgało 13,6. W tamtym okresie nie chciałam aby mi je robiono, a te, które ktoś mi zrobił natychmiast usuwałam.

Fotografie na których wyglądam najgorzej pochodzą z okresu recovery, gdy byłam już w jakimś etapie recovery, a BMI sięgało może z 14,5. Gdy patrzę na te zdjęcia jestem przerażona. Cieszę się, że nie mam żadnych z najgorszego okresu. Nie chciałabym tego teraz widzieć. Tego wyniszczenia, którego w owym czasie niestety nie zauważałam.

Dość gadania :D Zapraszam do obejrzenia zdjęć, na które tak czekaliście.

Teraz będzie zdjęcie, kiedy ważyłam może z dwa kilogramy więcej niż na zdjęciu powyżej, ale miałam tu Water Retention. Pomyślałam, że może być dla Was bardzo pomocne i uspokoi Was trochę.

 Spójrzcie tylko na różnice. Moje ręce są spuchnięte i przez co wydawało mi się, że "Jestem jak kluska". Ponadto widać to też po tej części twarzy , której nie zakryłam :P

A tutaj macie mnie  aktualną wagą, BMI 19,5. Przepraszam za te zdjęcia (wstyd mi za nie,ale chodzi o sylwetkę, czyż nie? :P ), przy okropnym świetle, ale musiałam je zrobić na szybko, w akademickiej łazience (w piżamie) :D

I to by było na tyle. Mogę Wam powiedzieć jedynie , że na dwóch ostatnich zdjęciach widzicie osobę szczęśliwą i wolną, natomiast na poprzednich... Sami wiecie.

 Ponadto jak widać - nie jestem spasioną kulką, o co czasem mnie pytano na asku :D Mam nadzieję, że Was to zmotywuje, bo mocno trzymam za Was kciuki!!!

Pozdrawiam ciepło, Kochani!!!

xxx

P.S.: Naprawdę przepraszam za jakość zdjęć (szczególnie ostatnich, ale nie mam możliwości zrobienia sobie sesji zdjęciowej w akademiku XD)

Dzisiaj wstałam rano i ujrzałam słońce. Uwielbiam, gdy promienie słoneczne wpadają do tego pokoju i muskają mnie po twarzy swoim ciepłem. Pojawił się uśmiech. Tak znikąd. 

Poszłam do kuchni zrobić jajecznicę, nie dbając, ani o jej kaloryczność, ani o to, że dałam za dużo oliwy. Tak po prostu. 

Później usiadłam sobie z gazetą w ręku i czytałam , co jakiś czas wyglądając przez okno na słońce, które ostatnio tak rzadko się pojawia. Poczułam szczęście i spokój.

Po jakimś czasie doszłam do wniosku, że czas iść zrobić zakupy. Zgarnęłam siatkę, ubrałam kurtkę i wyszłam. Kiedy dotarłam do sklepu właściwie nie wiedziałam, co chcę kupić. Przechadzałam się między półkami i wkładałam do koszyka, to co "może mi się przydać". Bez sprawdzania etykietek, bez oglądania produktów oraz wychodzenia z pustymi rękoma. 

W drodze powrotnej na moim telefonie włączył się utwór, którego słuchałam w ostatnie dni przed chorobą. Kojarzył się ze słońcem, z wakacjami, z beztroską i zdrowiem. Uśmiechnąłem się do siebie, bo teraz znowu do mnie pasował.

To będą pierwsze wakacje od 3 lat podczas których nie będę ważyć truskawek z ogrodu przed ich zjedzeniem. Pierwsze wakacje podczas których nie będę powstrzymywać się przed chęcią zjedzenia nieplanowanych lodów. Pierwsze wakacje podczas których pójście na grilla wieczorem i zjedzenie tam czegoś nie będzie żadnym wyzwaniem. To będzie okres, kiedy nie będę miała wyrzutów sumienia związanych z tym, że SIEDZĘ czytając książkę, że leżę opalając się, że nie "muszę" ćwiczyć codziennie i starać się spalić "nadprogramowych" kalorii.

Warto było przez to przejść. Wyzdrowieć. Pokonać to. Płakać nad obiadem, gdy za późno wstałam, musiałam zjeść wszystkie trzy planowane posiłki w ciągu godziny i czułam jakby brzuch miał mi eksplodować. Warto było również płakać nad tortillą z McDonald's, ponieważ była "za tłusta". 

Wyrzuty sumienia, kłótnie z rodziną, jedzenie pierwszej kostki czekolady przed czterdzieści minut, picie Nutri Drinków, ciągłe uczucie beznadziejności. No cóż. Nadal było warto.

Dopiero teraz tak naprawdę doceniam małe rzeczy i oczywiście to, że wyzdrowiałam CAŁKOWICIE, pomimo tego, że przy długości okresu trwania choroby szanse na to nie były duże. Jestem wdzięczna za to, że żyję. 

A tutaj coś pozytywnego (musiałam się naszukać, bo normalnie słucham rocka :D)

(Refren: Since you been gone I can breathe for the first time wygrywa wszystko :D

Hejka :D

 Na początek chciałabym przeprosić za nieregularność wpisów, ale tyle się dzieje w moim życiu, że nie wiem w co ręce włożyć, a głowa jest cały czas bombardowana kolejnymi dylematami. :P

Gdy byłam chora ćwiczenie stało się moją obsesją. Dzień bez jakichkolwiek aktywności fizycznych nie mógł istnieć. Problem stawał się coraz większy. Sprawdzałam w internecie ile kalorii spala się podczas danej czynności. W końcu wyrzuty sumienia występowały nawet podczas zwykłego siedzenia. To było straszne. 

Do mojej szkoły musiałam jechać autobusem przez ponad godzinę. W trakcie jazdy nie mogłam przestać ruszać nogą. Mam na myśli to "nerwowe" poruszanie nogą w górę i dół lekko potupując. Każdego dnia. Rano i po południu. Z jednej strony wiedziałam, że jest to co najmniej dziwne, ale przecież nie mogłam tego zaprzestać, bo widziałam powiązanie tego ze wzrostem mojej wagi. Odejmowałam od mojego dziennego bilansu kalorycznego szacowaną ilość kalorii, jeśli danego dnia byłam zmuszona przez szkołę, rodziców, lekarza itp. dłużej przebywać w pozycji siedzącej. Gdy autobus miał 10-minutowe opóźnienie odczuwałam jakiś dziwny strach, potrzebę jak najszybszego wyjścia stamtąd. Wstania.

 Telewizję oglądałam tylko u siebie... na stojąco... Jedząc swoją poranną przekąskę stałam. Licząc zadania z matematyki - stałam. To wszystko było okropnie nienormalne i nielogiczne. Po zjedzeniu "nightsnacka" przygotowanego przez rodziców ćwiczyłam siedząc na fotelu. Kiedy rodzice wchodzili mogłam natychmiast przesłać, co uznałam za "genialny pomysł". Ponadto, kiedy tylko nikogo nie było w domu lub cała rodzina przebywała na parterze ja zasuwałam ze skipem A na środku pokoju, aż nie poczułam komfortu psychicznego, albo nie dawałam rady dłużej. Ćwiczyłam w ten sposób szczególnie wtedy, gdy wydawało mi się, że mama dała mi na przykład 50 gramów ziemniaków więcej. "Przecież trzeba to spalić!"  - myślałam. Tak naprawdę liczyły się dla mnie każde kalorie. Nawet 10. Jeśli danego dnia miałam za dużo o 10 kalorii musiałam to spalić! 

Ponadto prawda jest taka, że cokolwiek zjadłam od razu to traciłam i nie dawałam żadnych szans organizmowi na regenerację. Niszczyłam go dalej, aż pewnego razu moje serce nie wytrzymało. Zaczęło łomotać, czułam się tak jakby moja twarz miała spłonąć, nie mogłam oddychać, gdy spojrzałam w lustro, moja twarz miała kolor ciemnego różu. Przestraszyłam się, zaczęłam krzyczeć i płakać. Mama przybiegła i od razu oznajmiła , że dzwoni po karetkę. W ostatniej chwili ubłagałam ją o nierobienie tego. Zgodziła się. Na szczęście. Inaczej znowu trafiłabym do szpitala.

To wszystko nie miało kompletnego sensu. Tak naprawdę anoreksja wmówiła mi jakieś bezpodstawne bzdury, a ja to wszystko "łykałam" i niszczyłam się dalej, aż doprowadziłam się do powyższego stanu. 

Założę się , że 90% z Was ma podobne doświadczenia z niemożnością zaprzestania ćwiczeń. Pewnie zastanawiacie się , co można z tym zrobić? Jak wyjść z tego zamkniętego koła?

Przypomnij sobie swoje życie sprzed choroby. Siedziałaś wieczorami z rodziną oglądając filmy, po posiłku szłaś poczytać książkę i co? Cały czas tyłaś? To, że nie ćwiczyłaś/stałaś podczas nowego odcinku ulubionego serialu wpływało na to, że Twoje BMI sięgnęło 30? 

Nie.

Ale anoreksja będzie Ci powtarzać te wszystkie bzdury przeczytane w internecie. Że podczas stania spalisz o kilka kalorii więcej niż w trakcie siedzenia, co oczywiście jest dla Ciebie wystarczającym argumentem. Powiem tak - nie wiem, czy to rzeczywiście prawda (nie jestem naukowcem :P), ale weźmy to na zdrowy rozsądek. Zakładamy - człowiek spala o 10 kalorii więcej na godzinę w pozycji stojącej, w trakcie dnia siedzisz z 9 godzin (oczywiście to jest przykład, który teraz wymyśliłam), czyli wychodzi na to, że spalisz w ciągu doby o 90 kalorii mniej. ED może Ci teraz podpowiadać: ZA DUŻO, aby nic z tym nie zrobić Ale czy rzeczywiście? Po pierwsze masz teraz jeść 3000 kalorii, czyli te 90 to "całe"... 3% z Twojego dziennego zapotrzebowania. I co? Nadal to jest dużo? :P

Po drugie masz jeść MINIMUM 3000. Więc jeśli pierwszy argument Cię nie przekonuje potraktuj to jako dodatek do tych 3000 kalorii. I tyle :D

Ale po co? Przecież jesteś w recovery. Nie masz w praktycznie w ogóle tkanki tłuszczowej, Twoje ciało jest zdewastowane, prawdopodobnie nie masz okresu, Twoje kości są niczym purchawki, ciało zaczyna spalać również mięśnie. I nadal chcesz ćwiczyć? Każda ochota na trening jest wmówiona Ci przez anoreksję. Jest to namawianie do niszczenia samego siebie. 5 minut Twoich ćwiczeń na środku pokoju niszczy Twoje ciało. Przez anoreksję nadal mam problemy z nauką. Kiedyś przychodziło mi to z ogromną łatwością, a teraz? Potrafię czytać coś 10 razy i nie pamiętam z tego prawie nic. To dlatego, że niedożywienie i owe MORDERCZE ĆWICZENIA zniszczyły go. Powiem Wam tylko, że narządy naprawdę długo się regenerują :( 

Podświadomie czujesz potrzebę spalenia tego ogromnego obiadu, albo dodatkowego batonika. No tak. To dlaczego nazywasz się osobą będącą w recovery? Skoro to co dajesz swojemu ciału zaraz mu odbierasz? Posłużę się przykładem: dałbyś biednemu nowe buty, ale po godzinie byś po nie wrócił i z z zimną krwią mu je odebrał. Tu jest dokładnie to samo. 

Przecież w ten sposób ratujesz siebie! Masz odbudować ciało, zyskać wolność, zacząć żyć. Daj ciału szansę. Ono naprawdę robi świetną robotę, ale i ono kiedyś "wykituje". Moje już zaczynało dochodzić do tego punktu. Aż kiedyś nie będziesz mógł złapać oddechu (jak ja) lub po prostu się nie obudzisz. Bum.

To raczej nie wyjdzie. Jesteś strasznie chudy/a, nie masz tkanki tłuszczowej i ćwiczysz. Efekt? Tak jak wyżej wspomniałam - spalasz organy i mięśnie. Świetnie! Chyba nie o to chodzi, prawda?

Ponadto Twoje ciało nie jest obwisłe. Są dwie opcje: albo masz Water Retention, albo wmawia Ci to anoreksja. 

Nie. Masz przestać ćwiczyć w ogóle. Jeśli nie przestaniesz zostaniesz nadal w sidłach ED. Ponadto (dotyczy się to płci żeńskiej), aby wrócił okres musisz dać ciału spokoju i odpowiednich składników odżywczych. Możesz spróbować zmniejszać ilość ćwiczeń w tygodniu, jednak nie mogę potwierdzić skuteczności tego zabiegu. Dla mnie najlepszą metodą jest odcięcie tego grubą kreską. 

Aby to sobie ułatwić możesz wypisać sobie powody dla których nie powinieneś tego robić. Możesz użyć moich, a potem dodać jakieś swoje.

 

Życzę Wam powodzenia , kochani! Trzymajcie się! :*

xxx