Czuję się lepsza niż większość ludzi dookoła mnie. Nie - nie chodzi tutaj o zarozumiałość, czy coś takiego. Mam na myśli poczucie bycia o poziom wyżej. Awansowania na wyższy level życiowy.

Do tego posta skłoniło mnie wiele rzeczy, ale głównie mój chłopak. Rzecz jasna - jego zachowanie, a nie on sam (on wie, że mam bloga, ale nigdy go nie czytał - o tym w innym poście ;) ).

Mój chłopak studiuje na Uniwersytecie Medycznym. Ja jestem z Politechniki. Generalnie poznaliśmy się przypadkiem na przystanku tramwajowym - wcześniej nie miałam nigdy styczności z tego typu środowiskiem. Myślałam, że na innych uczelniach studenci zachowują się mniej więcej tak samo. Jak pewnie wiecie ludzie na studiach tego typu są raczej nastawieni na "zarabianie kasy", niż na spełnienie w zawodzie. T. (mój chłopak :P ) jest osobą, która uwielbia ludzi, więc jak dotąd poznałam masę jego znajomych. 

Pamiętam jak wspólnie oglądaliśmy mecz Polski na Euro w jego mieszkaniu. Było nas z dziesięciu. Sprawa wyglądała tak: 25% czasu to było gadanie o strajkach pielęgniarek z powodu za niskiej pensji, drugie 25% poświęcili na zastanawianie się ile pieniędzy by chcieli zarabiać po studiach, trzecie 25% czasu spędzili na marudzeniu, że na pewno to będzie za mało, a ostatnie 25% to była polityka pomieszana z wywodami na temat ostatnich egzaminów (omawianie, kto miał ile punktów itp.). Więc siedziałam patrząc się tępo w ekran i zastanawiając się, czy wypada pobić tych wszystkich ludzi siedzących wokół mnie, po czym uciec do akademika, czy może jednak zachować pozory spokoju i wyżalić się później chłopakowi.

Był to dla mnie szok, ponieważ my nigdy nie rozmawialiśmy o takich rzeczach. 

Po tej sytuacji jeszcze bardziej zaczęłam zauważać jak osoby wokół mnie są skupione na dobrach materialnych i innych bzdurach.

Śmieszy mnie to trochę. Gdy ktoś ubolewa nad tym, że zarabia tylko 4000 zł, a chciałby 5000. Albo, że nie może sobie kupić drogich skórzanych butów. Cholera jasna. (Przepraszam za przekleństwo, ale to oddaje moje myśli w trakcie tego typu sytuacji). 

Po tych trzech latach, które nie były usłane różami przewartościował mi się świat. A ludzie? W większości nadal trzymają się kurczowo jakichś głupich przekonań i pseudomarzeń. 

Nie obchodzą mnie pieniądze, duży dom, buty z Gino Rossi. Mam to gdzieś.

Wiecie czego bym chciała w tym momencie? Szczęścia. Tylko tyle. Chcę być szczęśliwa z moim chłopakiem, chcę w przyszłości założyć rodzinę, chcę skończyć studia. 

I naprawdę mam gdzieś to czy będzie mnie stać na drogie rzeczy, czy nie. 

Moja rodzina nie jest biedna - powiedzmy, że jesteśmy średniozamożni. :P Ale ja pragnę miłości i szczęścia, a nie "idealnej", wychudzonej sylwetki, za którą stoją sałatki jedzone na kilogramy. Kupuję żel micelarny w Biedronce. I co? Po co mam wydawać 40 złotych na żel Vichy, skoro płacę za markę? Tak, kupuję czasem ciuchy w Lidlu, ponieważ po co mam przepłacać dwa razy za sukienkę identyczną jak w H&M. Tak, kupuję sobie Lip Tinty na Aliexpress. Bo co? Bo obciach, że z chińskiej strony? Może jeszcze mam kupić oryginalną szminkę od Kylie Jenner za dwie stówy? Bez przesady.

Jasne, nie mówię, że czasem nie warto się rozpieścić jakimiś fajnymi rzeczami, bo wiadomo - moja sukienka z Lidla ekstra wygląda z Air Maxami. Ale nie dam się zwariować. Pieniądze i inne dobra materialne. Co mi po tym? Nie uszczęśliwia mnie to. Nie chcę wyglądać jak pusta dziewczyna z Instagrama lub Tumblra. Wolę przemyć twarz rumiankiem niż tonikiem za 50 złotych (działa 10000x lepiej - naprawdę - ostatnio to odkryłam :D).

Nie chodzę do Almy, Zarę odwiedzam raz do roku, zazwyczaj wybieram jakąś sieciówkę zamiast restauracji. Boże, co ja bym wrzuciła na instagrama?!?! Chyba jestem dziwna dla reszty "lansującego się" społeczeństwa.

Dopiero teraz zauważyłam, że masa ciała, drogie rzeczy, lansowanie się jest niczym. Totalnie niczym. Muszę się dobrze czuć ze sobą, dbać o siebie. Traktować swoje ciało i siebie jako przyjaciela. A szczęście mają mi dawać ludzie. Może nie będę z T.. Nie wiem. Ale w tym momencie jestem pewna, że to on mi daje szczęście. I to ja go prostuję w kwestii życiowych priorytetów. 

Dziękuję Bogu. Za to, że mam cudownego chłopaka, który mnie wspiera zawsze i wszędzie oraz za chorobę. Ponieważ ta powolna nieudana próba samobójcza otworzyła mi oczy. Na piękno. Ale inne piękno. Piękno otaczającego nas świata oraz uczuć, które przez anoreksję zamroziłam i myślałam, że nigdy ich nie odzyskam.

P.S.: W Lidlu będą super sukienki od czwartku :D Poluję na bordową, bo taka sama tylko szara w H&M kosztowała 80zł :P

I super cover na koniec :D Miłego dnia, kochani!

Na instagramie, tumblr i tym podobnych portalach jest od jakiegoś czasu wysyp kont recovery. Wiele osób uwiecznia swoją walkę, Poza owymi kontami jak po deszczu nastąpił wysyp różnych blogów, które opowiadają o drodze danej osoby ku zdrowiu.

Kiedy chorowałam owe konta nie były jeszcze tak popularne. Szczególnie w Polsce. Pamiętam okres, gdy szukałam pomocy na własną rękę będąc zmęczoną już tym całym gównem , które mnie otacza. Jednak natrafiałam tylko na konta zagraniczne. Stwierdziłam, że przejrzenie tego właściwie może być dobrym pomysłem, więc te instagramy, które według mnie miały najładniejsze zdjęcia przejrzałam od początku. Niby wszystko super - pokazują jak jedzą słodycze, obiad, zdjęcia zmieniającej się sylwetki. Lecz coś mi nie pasowało. Teraz tym bardziej.

Oczywiście wszystko ma swoje plusy i minusy. Nie wiem, czy macie takowe konta na jakimkolwiek portalu, lecz na pewno wiecie jak to wygląda.

Tylko, czy to w jakiś sposób nie podtrzymuje anoreksji? Pomyślcie teraz - bieganie wokół talerza z aparatem, półgodzinna próba robienia jak najkorzystniejszego zdjęcia ciała w lustrze. Odnoszę wrażenie, że to również prowadzi do skupiania się na jedzeniu, wyglądzie. 

Wiele osób, które prowadzi takowe konta, uważa się za zdrowe pomimo tego, że nadal takimi nie są. Wiecie tylko, co mnie najbardziej przeraża? Są inspiracją dla osób walczących z chorobą. Na pewno znacie Amalie Lee (jeśli nie to odsyłam Was na jej konto). Spójrzcie na liczbę obserwujących ją osób. A teraz spójrzcie na to zdjęcie, które jest cholernie nienaturalne. Lub to. Uważam, że jeśli już uważasz siebie za osobę służącą przykładem powinieneś wstawiać naturalne zdjęcia, aby przedstawiało Twoją metamorfozę. Tak dla porównania macie tutaj zdjęcie, na którym widać ją od pasa w górę w naturalnej pozie. Troszkę się różni - prawda? 

Nie zrozumcie mnie źle - nie neguję kompletnie tego, co robi (posłużyłam się tylko jej przykładem, ponieważ jest to jedno z najbardziej znanych kont recovery), jednak widzę małą niespójność w tym wszystkim.

Ponadto skoro ktoś jest zdrowy dlaczego układa  jedzenie na talerzu, robi jego zdjęcia, przerabia je , aby wyglądały jeszcze lepiej? Odnoszę również wrażenie, że niejedno zdjęcie jedzenia jest ujęte z odpowiedniej perspektywy: zdjęcie gofrów, które, gdy się przyjrzycie są TROSZKĘ małe w stosunku do plastrów bananów :P

Jak to mówił  Pumba: Coś mi tutaj śmierdzi.

Jeśli zrobiłeś postęp - odzyskałeś wagę to po co szukasz poklasku na instagramie? Chcesz usłyszeć miłe słowa? Super wyglądasz? O to właśnie chodzi? Sęk w tym, że nie w trakcie recovery nie masz go szukać o innych osób, tylko u siebie. Masz usłyszeć w głowie ten głos, a nie zobaczyć go na ekranie. To Ty masz się nauczyć siebie akceptować takim jakim jesteś. Masz się cieszyć jedzeniem, a nie robić jego zdjęcia czekając na największą liczbę like'ów. Jesteś na recovery, ale życie NIE MA się kręcić tylko wokół tego. Bo Ty zdrowiejesz. Dążysz do normalności. Skupiasz się na relacjach z innymi, a nie tym, aby zrobić ładne zdjęcie pieczonej owsianki.

Łatwo zacząć się porównywać do kogoś innego na recovery: Ja jem więcej niż on. ; Ja mam grubsze uda. ; Oni jedzą zdrowo. ; Tej osobie waga się zatrzymała na BMI 19, a ja 19,5, a ona nadal wzrasta!

Nie jest tak?

Chodzi o to, że choroba u wszystkich wygląda bardzo podobnie, często niemal identycznie. Lecz recovery u każdego może przebiegać inaczej, w innym tempie, waga docelowa jest inna. Masz jeść to co Ty lubisz i na co masz ochotę. Będziesz odzyskiwać wagę w tempie idealnym dla TWOJEGO organizmu. Twoja waga może być wyższa lub niższa niż u kogoś innego. NIE BĘDZIESZ wyglądać tak samo jak ktoś, kto waży tyle co Ty. Ponieważ masz kompletnie inną budowę kośćca, mięśni, układ bioder, ramion, wszystko. Dlatego nie porównuj się do nikogo, bo to jak wyglądasz jest unikatowe i wyjątkowe. Musisz nauczyć się  akceptacji i podkreślania tego, co w Tobie piękne.

Każdy z Was przynajmniej raz to słyszał. "Niszczysz tą rodzinę", "Wszyscy na tym cierpią". Może myślisz, że tak nie jest. A może jednak zdajesz sobie sprawę z prawdziwości tego zdania?

Naprawdę. Gdy był chora słyszałam to niemal codziennie. Może dlatego wtedy to w ogóle do mnie nie docierało. Jeśli człowiek słyszy coś bardzo często, w końcu nawet coś prawdziwego, mądrego może stać się czymś neutralnym. Pamiętam, że dla mnie, po jakimś czasie, było to niczym więcej jak zdaniem typu: 

Wiem, że to dziwne, ale taka jest prawda. Niby gdzieś z tyłu głowy czułam prawdziwość tego co mówią, lecz to w żaden sposób mnie nie motywowało.

Anoreksja mimo wszystko to skupienie tylko na sobie. No sami spójrzcie na to wszystko z innej perspektywy.
Chodzi o TWOJĄ wagę, o TWOJE BMI, o to, abyś to TY się dobrze czuł/a. Ponadto odcinasz się od znajomych, rodziny. Zamykasz się w swoim świecie, w którym jesteś tylko Ty i niejedzenie. 

Więc chcąc nie chcąc nie za bardzo przejmujesz się tym, co czuje Twoja rodzina, Twoi przyjaciele. Mam wrażenie, że empatia i uczucia zanikają. W trakcie choroby czułam się pusta i zimna. Uświadomiłam to sobie dopiero po jakimś czasie. Zadałam sobie pytania: czy potrafię kochać?; czy potrafię współczuć?; czy zależy mi na kimś w jakiś szczególny sposób?

Odpowiedź na wszystkie pytania brzmiała: NIE.

Teraz wyobraź sobie, że to Ty jesteś w sytuacji Twoich rodziców, czy rodzeństwa. Twoje dziecko/brat/siostra mają anoreksję. Po chwili zdajesz sobie sprawę, że niestety sprawa nie jest tak prosta, jakby się to wydawało. 17-latki nie przykujesz do łóżka i nie będziesz karmił kaszką manną na mleku. Nie wystarczy powiedzieć: "Jedz i nie ćwicz" lub "Jesteś za chudy - zrób coś z tym." Widzisz to wszystko - Twoje dziecko się wyniszcza, zabija, znika. A Ty szybko stajesz się kompletnie bezradny.

Próbujesz rozmawiać, lecz nie jesteś psychologiem, więc nie wiesz dokładnie, co można powiedzieć takiej osobie, a czego broń Boże nie wolno. Delikatnie sugerujesz, że przesadza; że już jest bardzo szczupła/y; że nie może jeść tak mało; że pójdziecie z tym do specjalisty. I co słyszysz w odpowiedzi?

    

Moment posiłku. Dzień wcześniej ustaliliście, że to Ty będziesz odmierzać ich porcje, aby były obiektywne. Tym razem musi się udać. Więc sam nakładasz swojemu dziecku porcję obiadu - trochę mniejszą niż swoją - aby nie wywoływać awantury. Kładziesz talerz przed nim i się zaczyna. Kłótnia trwająca 30 minut:

Co to w ogóle ma być? To jest jedzenie? To jest tłuste jak smalec. Ohyda. Nie będę jeść takiego gówna. Nie tknę tego. Poza tym porcji większej już nie mogłeś/aś nałożyć? Mam największą porcję z Was! Nawet tata ma mniejszą.

I tak niemal codziennie. 

     

Kiedy gotujesz ciągle jakimś trafem Twoje dziecko znajduje się w kuchni. Obserwuje wszystko co robisz. Dosłownie patrzy Ci na ręce. Gdy nalewasz olej na patelnię, cała/y roztrzęsiona/y mówi: 

No nie tyle oleju! Ja tego nie zjem.

Zaczyna na Ciebie krzyczeć. Kolejna awantura. 

To tylko kilka przykładów; resztę możecie dopisać sami.

Bywa, że już naprawdę rodzina nie wie co robić. Szczególnie, gdy BMI jest dramatycznie niskie, a dana osoba nadal chudnie. Pamiętam awantury dotyczące mojej choroby. Ale nie awantury przy obiedzie. Słyszałam jak rodzice się kłócą między sobą. Mój brat również często tam był (mam brata starszego o 3 lata). Wiele razy słyszałam, jak mama mówi: 

To były jedyne słowa, które do mnie docierały. Bolało. Jak cholera.

Dopiero teraz, gdy jestem zdrowa potrafię się postawić w sytuacji w jakiej oni się znaleźli. W najgorszym momencie, kiedy dziecko naprawdę nie chce współpracować, nie radzi sobie kompletnie, pomimo tego, że zaczęło uświadamiać sobie chorobę,a  rodzina jest już kompletnie bezradna ,pozostaje tylko jedno - SZPITAL.

Pamiętam dzień mojej pierwszej wizyty u psychiatry. Myślałam, że tylko mnie zdiagnozuje i pomoże mi wyzdrowieć. To był psychiatra na kasę chorych (pisałam o tym w innym poście ;) ). Weszłam tam i z miejsca dostałam skierowanie na oddział. Byłam spanikowana, rozpłakałam się momentalnie. Ale mina mojego taty, który ze mną tam był mogła się równać z moją. On również cierpiał. 

Ta decyzja musiała być dla nich okropnie trudna. Wiesz, że zamykasz swoje własne dziecko w szpitalu psychiatrycznym, gdzie nie możesz wyjść przez miesiąc na świeże powietrze. Gdzie nie będzie mogło chodzić do szkoły. Gdzie będzie odcięte od świata - nie można tam posiadać telefonu; można go było dostać chyba tylko na 2 godziny. Ale nie widzisz innego wyjścia.

Rozmawiałam o tym później z rodzicami. Powiedzieli mi, że cierpieli tak samo jak ja. Słysząc mój głos w słuchawce, błagający o wypis na żądanie i wiedząc, że nie mogą tego zrobić.

U mnie, przez najcięższe stadium choroby - rodzina nie istniała. Byliśmy osobami, które żyją w tym samym budynku i kłócą się, gdy się na siebie natkną. Wiem, że na nich odcisnęło to wszystko poważne piętno. Pewnie mimo wszystko mniejsze niż na mnie, ale jednak  wciąż ogromne. 

Chcę po prostu, abyście ich zrozumieli. Abyście nie wymyślali jakichś fałszywych intencji, których nie ma. Rodzice nie chcą Was jak "najszybciej utuczyć". Oni naprawdę się starają. Wiem jak to jest - kiedy będziecie jeść wspólny obiad, anoreksja będzie Ci wmawiać, że ten z rąk mamy ma milion kalorii. Jest wiele innych podobnych sytuacji, w których będziecie ich posądzać o złe zamiary - jednak nie chcę ich przytaczać, bo boję się, że dopiero wtedy przyjdzie Wam do głowy: "Rzeczywiście może tak być" i zaczniecie schizować ;) 

Traktujcie ich jak sprzymierzeńców. A nie jak wrogów. Wiem, że to nie jest łatwe i to nie stanie się ot tak, lecz próbujcie. Tłumaczcie sobie w głowie jaka jest prawda. Bo to rodzina zawsze będzie stała po Twojej stronie, nie anoreksja.

Miłego dnia !

xxx

Teledysk mi się nie podoba, ale piosenka <3

P.S.: Przepraszam, że zniknęłam, ale wiecie - muszę czasem też uporządkować swoje życie :) Muszę na nowo się przyzwyczaić do pisania dla Was :D